masquerade

who are you? why have you chosen me?
was it the way i dance?
was it the way i stood like a haunted shadow next to the staircase?
did you know i'm pretty? did you hope that i'd be pretty?
could this be more than just an out-of-the-ordinary ball night?
could we be more than just lovers for a moment?
is this a game to you? is my body merely a way to get satisfaction?
will you stay if i take my mask off?
do you want to stay with me at all?

Στην Κ.

29/9/12

take 1

the world started collapsing,
the mountains met the ground 
and the sea had flames on its surface.

people got lost in a fog of indifference
and were too panicked to panic.

i don't care about the end of the world,
'cause for me the day came when you said "goodbye".

we still have a few hours,
we still have a night ahead of us.
come and hold me in silence, tonight

for the afterlife is made for the devout believers
and we had put our faith only in our sins 
and in our hearts...

scrapbook 42

8-10/9/12

take 1.3

Η ευτυχία δεν είναι για όλους


Έπρεπε να έρθει ο Πρίγκηπας
για να καταλάβω πως ήμουν απλά 
ένας ακόμα Νάνος
στον κόσμο των Ανθρώπων.
Πως στο παραμύθι είχα
το ρόλο ενός μικρού κομπάρσου,
μια ασήμαντη σκιά στην ζωή σου.
Η ευτυχία δεν είναι για όλους.
Η πιό όμορφη Χιονάτη
που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ,
Εσύ!

in vino veritas #5

δεν ακούω τίποτα από τα λόγια σου. ειλικρινά, από το ένα αυτί μπαίνουν, από το άλλο βγαίνουν. τις πράξεις σου κοιτάω. αυτές ζυγίζω και κρατάω μέσα μου. 

τα λόγια σου τα υπαγορεύει η λογική και ο εγκέφαλος σου. δεν είμαι και μεγάλος οπαδός τους, ξέρεις. για τις πράξεις ευθύνη έχει η καρδιά, η ίδια σου η ύπαρξη και το καθαρό συναίσθημα. η "πυξίδα" που λέω και εγώ. βασικά φανερώνουν αυτό που πραγματικά θέλεις.

το αστείο είναι ότι άλλα λες και άλλα πράττεις.
μήπως θες μια σφαλιάρα να συνέλθεις;

κάνε μου μια χάρη και κάτσε μπροστά στον καθρέφτη, βρες λίγο χρόνο να βρεις τον εαυτό σου και κατέληξε κάπου...


(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

she is orange

9-10/8/12

take 1,5

πορτοκαλί, σαν το θάνατο της μέρας 
σε ένα περίπατο στην ακροθαλασσιά 
που ποτέ δεν έγινε...

πορτοκαλί, σαν τον τοίχο εκείνο 
που στάθηκες μπροστά του, 
σε ένα ταξίδι που δεν κάναμε μαζί...

πορτοκαλί, σαν τις καραμέλες που έτρωγες 
πριν μου δώσεις φιλί αποχαιρετισμού...

πορτοκαλί, σαν το χρώμα της φωνής σου...

πορτοκαλί, σαν το σεντόνι που έστρωσα για εμάς 
και ποτέ δεν είδες...

πορτοκαλί, σαν την κορδέλα από το σημειωματάριο 
που μιλάει για σένα μόνο...

πορτοκαλί, ανάμεσα στο κίτρινο της χαράς 
και το κόκκινο του πάθους...

πορτοκαλί, το χρώμα που βλέπω 
κάθε μέρα μόλις ξυπνήσω...

πορτοκαλί, εσύ.

in vino veritas #4

Ποιό απ'όλα τα "σ'αγαπώ" που θα ακούσεις θα είναι αληθινό;
Μα, εκείνο που δεν θα απευθύνεται σε σένα!
ΠΑΝΤΑ!


(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

scRaPboOk///41///

16.7.12

take 1.2

Εδώ είμαι, με τις πληγές μου 
ανοιχτές και ακάλυπτες.
Εδώ στέκομαι, 
χωρίς όπλα και κόλπα.
Εδώ, δεμένος σφιχτά 
και με ένα προβολέα
να ρίχνει το φως του
πάνω μου.


Μη με φοβάσαι.
Από μένα δεν κινδυνεύεις.


Τα βλέπω τα ράμματα στο κορμί σου,
τη νοιώθω την ψυχή σου που τρέμει,
εύθραυστη και φρεσκογέννητη.


Τα μάτια σου κοιτούν μα δεν αναγνωρίζουν,
για αυτό και τρομάζουν.
Κλείσε τα και άκου την φωνή μου.

Την θυμάται η καρδιά σου;

scrapbook series/episode forty

8/7/12

2.40-3.10

[1]
Το μόνο φως έρχεται από το χωλ. Δεν άναψες άλλο, δεν πρόλαβες. Σε γδύνει με βιάση και σε πετάει στο κρεβάτι. Πέφτει πάνω σου και ξεκινάει κατευθείαν, χωρίς προκαταρκτικά, χωρίς να μάθει το κορμί σου. Ένα τέταρτο αργότερα τα αγκομαχητά σταματούν. Περιμένεις να ακούσεις το φερμουάρ του  να ανεβαίνει και την εξώπορτα να κλείνει (έτσι σου έμαθαν οι προηγούμενοι πως είναι το σωστό, αυτοί που σου χαρίζανε καθρεφτάκια και χάντρες σα να 'σουνα Ινδιάνος). Τίποτα απ' αυτά δεν ακούγεται, μόνο δυο χέρια σε κλείνουν στην αγκαλιά τους και ένα φιλί αγγίζει τον λαιμό σου. Αποκοιμιέσαι...


[2]
Τα βογγητά σου ακούγονται πιθανόν και στο πάνω διαμέρισμα. Τα σήματα Μορς που στέλνει η κλειτορίδα στον εγκέφαλο πολλαπλασιάζονται σε κάθε επιδέξια κίνηση σου. Ο ιδανικός σου Εραστής ξέρει πολύ καλά πως να σε ικανοποιήσει. Αυτόν ψάχνεις κάθε βράδυ στα μπαράκια. Και σε κάθε υπόσχεση, έρχεται πάντα η απογοήτευση. Και αν δεν βρεις κάποιον να σου γυαλίσει, βολεύεσαι μόνη (όπως απόψε). Καλύτερα...


[3]
Πατάς το -PLAY-. Ξεκινάει ο πολύχρωμος εαυτός μου να σου μιλάει και να χορεύει. Γουστάρεις. Ξεχνάς το παρελθόν. Τελειώνει η Α' πλευρά. Είσαι περίεργη για την Β'. Είναι ασπρόμαυρη. Πατάς το -PLAY- ξανά. "Είσαι σίγουρη;" ρωτάω σα να προειδοποιώ. Μου βγάζεις το πουκάμισο. Ορμάω και σε καθηλώνω στο πάτωμα. Τα βογγητά ακούγονται στο πάνω διαμέρισμα. Δαγκωματιές και πρόστυχες λέξεις παντού. Κορύφωση...


Το πρωί ξυπνάς και κάνεις να σηκωθείς, μα κάτι σε εμποδίζει. 

Είναι το χέρι μου.

%%αλέξαΝδρος προδΡόμου%%

---attraction---

(version 1)

το λένε χημεία, μα στην ουσία είναι φυσική. είναι ο μαγνητισμός που μας τραβάει προς το άλλο μισό. άλλοτε πιο γρήγορα, άλλοτε πιο αργά, ανάλογα με την ισχύ των μαγνητών και την απόσταση που μας χωρίζει μωρό μου. δεν έχει σημασία αν θα αργήσουμε, να είσαι σίγουρη όμως ότι στο τέλος θα ενωθούμε. οι μαγνητικές δυναμικές γραμμές μας ξεκινάνε από εσένα και καταλήγουν σε μένα σαν μικρά ουράνια τόξα, σαν χορδές χρωματιστές. και το κουβαράκι μας τυλίγουμε ο καθένας με την δική του ταχύτητα.

που και που οι κλωστές σκαλώνουν σε άλλους (περιπλανώμενους σαν εμάς) με τέτοιο τρόπο που νομίζουμε ότι βρήκαμε την άλλη άκρη. όταν όμως κάτι μας τραβήξει από το λιμάνι που πάμε να αράξουμε, διαπιστώνουμε ότι έχουμε λίγο δρόμο ακόμα για να φτάσουμε στην Ιθάκη μας. βγες στην ανοιχτή θάλασσα, άσε τον μαγνήτη να σε τραβήξει, ακολούθα τις μαγνητικές γραμμές και μην αφήνεις την ανάγκη για προστασία να σε παγιδεύσει σε μίζερα λιμάνια.

ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ

(version 2)


- where were you my whole life? i've searched half the world to find you!
- i was looking for you in the other half...
- why didn't you just follow the threads that link us?
- they were tangled in the jungle my love...
- and your heart's compass?
- it was confused...
- i'm sorry. let's put the time of misery in the past where it belongs. now we are one again...
- yes my love, now your red is my red, and my blue is your blue, and your beat is my beat.

*αλέξανδρος προδρόμου*

version 1_7/7/12

version2_3/7/12

my_scrapbook_39

27-28/6/2012

take 2

///ΘΥΣΙΑ///

Δεν ξέρω από ποιον πλανήτη είσαι,

αλλά σε θέλω.

Γυμνή και Ακτινοβολούσα,
Υγρή και Μεταξένια,
Ανήθικη και Ντροπαλή,

σε θέλω.

Είσαι Φωτιά και Θάλασσα,

σε φοβάμαι και σε αναζητώ.

Κάθε πυρωμένο άγγιγμα σου
αφήνει σημάδι στη σάρκα μου,
μα συνεχίζω να αιωρούμαι

στην διάφανη αγκαλιά σου.

Είσαι Παρελθόν και Μέλλον
αδιαίρετα ενωμένα,
(άχρονη) φεύγεις από κοντά μου
μόνο και μόνο για να επιστρέψεις.


Είσαι όσα δεν τόλμησα ποτέ να ζητήσω από την Μοίρα.
Είσαι Γεύση και Αφή μαζί,
μια αίσθηση που κανείς άλλος
δεν δύναται να καταλάβει.


Πόσες ζωές αξίζει να θυσιαστούν στα πόδια σου
ακόμα δεν το έμαθα.

Θα μάθω όμως...

-αλέξανδρος προδρόμου-

in vino veritas #3

πάντα υπάρχει η επιλογή και το ξέρεις. απλά, συνήθως οι εναλλακτικές είναι επώδυνες, κουραστικές ή απαιτούν θυσίες από μέρους σου. κι έτσι, τις περισσότερες φορές θα Υποκριθείς πως δεν υπάρχουν και ότι ήσουν αναγκασμένος να κάνεις αυτό που έκανες, σα να ήτανε μονόδρομος. θα μετατραπείς σε ανεύθυνο ανθρωπάκι και όλοι θα σε κουμαντάρουν όπως γουστάρουν. και σε κάθε βήμα θα ξεπουλάς λίγη από την ελευθερία σου.


όμως πάντα υπάρχει η επιλογή. μπορώ να βάλω φωτιά σε ό,τι με καίει, σε ό,τι μου τρώει την ψυχή (που λέει και ο ποιητής) αλλά ξέρεις κάτι; ίσως Αγαπώ περισσότερο αυτό που με καίει. επιλέγω λοιπόν να το αφήσω να με κάψει γιατί την εναλλακτική δε την γουστάρω. δε θα με ακούσεις να παραπονιέμαι όμως, αφού η απόφαση δική μου θα είναι.


και τις φορές που θα διαλέξεις την ευκολία σου, μη ξεφτιλιστείς, μην πεις πως "δεν είχες επιλογή". να παραδεχτείς πως το έκανες γιατί ήταν Πικρό το άλλο το ποτήρι, ήταν δύσβατο και ανηφορικό το άλλο μονοπάτι και έτσι επέλεξες την βολή σου πουλώντας λίγη από την ελευθερία σου. δεν πειράζει, Άνθρωποι είμαστε. αλλά μην πεις πως δεν είχες άλλη επιλογή!


και όταν θα περπατάς σκυφτός, με χαλκάδες στα χέρια και με μια κοντή αλυσίδα στα πόδια, μην αναρωτηθείς πως κατάντησες Εσύ έτσι...




(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

in vino veritas #2

Να τα παρατήσεις όλα και να πας στη μικρή σου εξορία. χωρίς αγάπη και πολιτισμό. να κρατάς την ζωή στα χέρια σου και να παλεύεις κάθε μέρα. να έχεις την ευθύνη του οργώματος, της σποράς, του ποτίσματος. να αρμέγεις και να ταΐζεις. να μισήσεις τον ήλιο τον καυτό και να ξεχάσεις τον Ελύτη. 
και τα βράδια να ονειρεύεσαι Εκείνη, το φάντασμα που δεν μπορείς να αγγίξεις. η υπόσχεση που της έδωσες ζυγίζει πιο πολύ από την καρδιά σου. και καρτεράς να σωθούνε τα δάκρυα κάποια στιγμή...


Μέσα στην έρημο της μετριότητας πως αντέχεις μωρέ; Παράτα τα ή κόψε το κόκκινο νήμα!




(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

-last chance-

it wasn't sex she was looking for, it was connection. we already knew we had met in a past life or something. we didn't really have to talk, we just gazed into each other's eyes and got undressed quietly. she only left her fishnet stockings on. we lay on the small bed, i covered her with my body and she used my hands as a pillow. i kissed her and started singing a lullaby. it was the last night on earth and i had finally found her...

sick of it

he grabbed that ancient solar charger he had found in the attic and left the city. he got rid of his tracking chip and started walking towards the forest. soon enough he had found the place he had noticed in the satellite mapping service. the ideal spot, providing shelter and solitude. his only interaction would be with the wildlife out there. he had nothing to worry about, no predator could chew his metal body and no other city robot could reach him, due to the battery-life limitations. portable chargers were obsolete and forgoten by all of the city's population. it wouldn't be long since he would be considered a member of the life in the woods, a crusoe by choice.

image by Goro Fujita

from my scrapbook /thirty-eight

7/6/12

Ζωγράφιζε παντού καρδούλες.

Του λέγανε πως έχει άσχημη καρδιά

και εκείνος προσπαθούσε με αυτό τον τρόπο

να την ομορφύνει.

Ύστερα, ο κόσμος έλεγε πως του σάλεψε

και δεν τον πολυπλησιάζανε.

Μα εκείνος συνέχισε να ζωγραφίζει απλά καρδούλες.

[...]

Κάποια μέρα η δική του σταμάτησε

κι έμειναν μόνο οι ζωγραφιές

με ένα όνομα από κάτω...

*αλέξανδρος προδρόμου*

in vino veritas #1

όταν σου λέω πως η αγάπη δεν έχει κανόνες, δεν έχει σωστό και λάθος, να με ακούς.  σωστό είναι αυτό που νοιώθεις, αρκεί να είναι αληθινό.
και αν κάποιος πάει να σου πασάρει έστω και έναν κανόνα, δε θα 'ναι αγάπη.
να ξέρεις να το πεις με τ' όνομα του μπροστά στα μούτρα του:
 ΣΥΜ-ΦΕ-ΡΟΝ.
και μετά φτύσ' τον.




(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

my_scrapbook_37 (part 2)

1/2/11-22/5/12

FOUNTAIN OF BLOOD

...and then, you just pulled the trigger.
But it was ME that got my bulletproof vest off,
it was ME that loaded the gun,
it was ME that put it in your hand.

my_scrapbook_37 (part 1)

Τόσες χαμένες καταιγίδες,

Τόσες άδειες αγκαλιές...

scrapbook series/episode 36

1-7/5/12

Μέχρι που τελικά κατάλαβες
πως αυτή η ατέλειωτη ευθεία
στην οποία ταξίδευες,
δεν ήταν τίποτε παραπάνω
από τον Γύρο του Θανάτου.


Η βενζίνη σου τελειώνει,
πάτα γκάζι και απόλαυσε τον αέρα στο πρόσωπο σου
όσο κρατάει ακόμα.
Στον πάτο με τα καρφιά θα σε βρούμε
χαμογελαστό και ματωμένο,
και στο λαιμό σου θα'χεις κρεμασμένο το μενταγιόν
με την φωτογραφία της...

#αλέξανδΡος προΔρόμου#

scrapbook 35

24-30/4/12

take 1,7

ΣΥΣΤΗΜΕΝΟ


Τώρα πια δεν είμαι όμορφος,
χάθηκε η δύναμη,
το δέρμα μου σκάφτηκε από ρυτίδες
και λίγο άρωμα κλέβω από την κολώνια
για να κρύψω την μυρωδιά της σήψης μου.


Τώρα πια δε με θες,
δεν έχω κάτι να σου δώσω.


Ξεφυλλίζω τα άδεια χρόνια,
μετράω τις μέρες της άκαρπης αναμονής,
γίνομαι μάρτυρας μιας ζωής που φτάνει στο τέλος της μαραμένη.
Ξαναθυμάμαι τα ταξίδια που δεν κάναμε,
τους χορούς που δεν χορέψαμε,
τα αγγίγματα που δε νοιώσαμε.
Όλα τα όνειρα όμορφα κρατημένα
σε ένα σημειωματάριο θλίψης.


Δεν ξανάκανα εκπτώσεις,
υποχωρήσεις, συμβιβασμούς.
Μηδέ βρήκα κάποια καλύτερη σου.


Δεν πειράζει...

*αλέξανδρος προδρόμου*

scrap.book_34_.txt

20/4/12

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ


Λίγη ηρεμία ζήτησα.
Λίγη κατανόηση και
το προνόμιο να είμαι εγώ
αυτός που θα σε 
σκεπάζει το βράδυ,
όταν η μισή κουβέρτα 
θα πέφτει στο πάτωμα
και θα σε αφήνει
εκτεθιμένη στους εφιάλτες.
Λίγη εμπιστοσύνη ζήτησα.
Μέχρι να βράσει το τσάι,
έκλεισες την πόρτα πίσω σου
και τα φιλιά 
τα σκόρπισε ο άνεμος.
Ένα τραγούδι μόνο έμεινε
κρυμμένο εκεί που το άφησες...

_αλέξαΝδρος προδΡόμου_

scRaPboOk///33///

5-6/4/12

take 1.1

ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΝ

Ήταν δάκρυα συγκίνησης αυτά που έτρεξαν από τα μάτια μου.

Το κεφάλι σου ήταν κάτω από το δικό μου. Ανασηκώθηκες απαλά και τα γεύτηκες.

Και μετά, όταν πληγώθηκε το δέρμα μου και ανέβλυσε φρέσκο αίμα, έσκυψες και το ήπιες, σταμάτησες τη ροή.

Και έπειτα, αναζητήσαμε ηδονή ο ένας στο σώμα του άλλου. Εξαντλημένη από την πάλη, έγλειψες τον ιδρώτα μου να ξεδιψάσεις.

Ήθελα να σου δώσω τα πάντα, μα δεν ήσουν έτοιμη.

Ήθελα να αφήσω το σπόρο μου μέσα σου, υπόσχεση ζωής.

Δε μ'άφησες. Δεν έμεινες...

Πήρες τις γεύσεις από δάκρυ, αίμα και ιδρώτα και αρνήθηκες το σημαντικότερο.

Τώρα ούτε δακρύζω, ούτε ματώνω ούτε ιδρώνω. Ψάχνω γεύσεις και μυρωδιές στο τίποτα και στο σκοτάδι, στο ψέμμα και στο κρύο, στο βουητό και στα ερείπια.

#αλέξανδρος προδρόμου#

scrapbook series/ episode thirty-two

5/4/12

Στην επόμενη ζωή μου θα γεννηθώ βασιλικός. Θα μεγαλώσω μαζί σου σε μια γλάστρα. Αρχικά θα είμαι στο παράθυρο σου και θα με φωτίζει το χαμόγελο σου. Μετά θα με βάλεις στην βεράντα.


Κάθε πρωί πριν να φύγεις θα με καλημερίζεις και θα κόβεις δυο φυλλαράκια για να τα πάρεις μαζί σου. Όλη μέρα θα τα μυρίζεις, αίσθηση ηρεμίας και ασφάλειας.


Μια νύχτα που θα λυσσομανάει ο άνεμος, όλες οι γλάστρες στη βεράντα θα πέσουν και θα σπάσουν.
Μη λυπηθείς. Κόψε ένα κλωναράκι που θα έχει σωθεί και μεγάλωσε με από την αρχή. Πάλι εγώ θα είμαι...

she is purple (like an orchid on her hair)

28-29/3/2012

take 1,5

ακούστηκε ένα ακορντεόν στο δρόμο
και θυμήθηκα όλα τα μικρά όνειρα
που έκανα για μας...


οι εκδρομές σε μέρη μυστικά,
όπου φυτρώνουν παραμύθια τρυφερά
και το βουητό των μελισσών ακούγεται σαν το "She Loves You" των Beatles.


η τούρτα που θα έφτιαχνα για τα γενέθλια σου,
μια στρώση μαρμελάδα μύρτιλο
και άλλη μια συννεφιασμένου ουρανού
(αφού ξέρω ότι η μελαγχολία είναι η αγαπημένη σου γεύση),
με παντεσπάνι ποτισμένο στη βότκα
και κεριά από σοκολάτα.


η ορχιδέα που θα σου χάριζα να στολίσεις τα μαλλιά σου
και αυτή θα μεγάλωνε καθώς θα έπινε το άρωμα σου
και θα μεταμορφωνόταν σε ένα τεράστιο floppy hat.


ακούστηκε ένα ακορντεόν στο δρόμο
και όλα τα ζουμπούλια στις γλάστρες
φτιάξανε τραγούδια για το όνομα σου.
και όλα αυτά τα όνειρα που έκανα για εμάς
περιμένουνε να τα ξεδιψάσεις με ένα βλέμμα σου...

\\αλέξανδρος προδρόμου\\

my_scrapbook_31

26/3/12

take 1.5

Θέλω να είμαι η Μουσική.
Να με αναζητάς με απελπισία όταν χρειάζεσαι την απομόνωση από την τρέλλα. Να ακουμπάς πάνω μου τρυφερά και να κλείνεις τα μάτια. Να με αφήνεις να σε ταξιδέψω όπου εγώ ορίζω.


Θέλω να είμαι ο Έρωτας.
Να σε ζεσταίνω όταν τρεμοσβήνει η Ελπίδα. Να λερώνω τους καμβάδες σου με χρώματα ζωηρά. Τα όνειρα σου να ταΐζω και να τα κάνω να θεριεύουν για να μας τραβάνε μπροστά.


Θέλω να είμαι το δοξάρι και εσύ το τσέλο, το στήθος σου να ακουμπώ αδιάκοπα.
Θέλω να νοιώθω τα δάχτυλα σου να σφίγγουν τα μαλλιά μου καθώς το φιλί μας θα βάζει φωτιά στα κορμιά μας.


Και να ζήσουμε μαζί, αδιαφορώντας αν ο ήλιος γυρίζει ή αν οι επαναστάσεις ξεχάστηκαν.
Με Μουσική και Έρωτα, κάπου στο διάστημα...

#αλέξανδρος προδρόμου#

scrapbook XXX (part 2)

24.07.11 - 24.03.12

Χρωματιστά όλα.

μουσική, λόγια, κορίτσια...

Και μια γκρίζα καρδιά, 

στα βρώμικα μπαρ ψάχνει

για το πιό φτηνό ποτό...

*αλέξανδρος προδρόμου*

scrapbook XXX (part 1)

27/12/2011

15.45

...πώς θέριεψαν οι λεύκες στην αυλή μας;
χωρίς φροντίδα, χωρίς νερό;

-αλέξανδρος προδρόμου-

fuck forever

Σε κρατάω σφιχτά για να νοιώθω τη θέρμη σου, να γλείφω το δέρμα σου και να συντονίζομαι στον χτύπο της καρδιάς σου. Σου ζητάω να μου πεις μόνο αλήθειες και αυτό κάνεις. Μου λες μόνο αλήθειες, καθώς εγώ βρίσκω τον δρόμο μου να μπω όλο και βαθύτερα μέσα σου. Αγγίζω την ψυχή σου. Μόνο έτσι μπορείς να τελειώσεις. Σου μιλάω πρόστυχα και εσύ με κοιτάς στα μάτια με φόβο μη με χάσεις. Η φυσική μου θέση είναι να είμαι μέσα σου και χωρίς εμένα νοιώθεις μισή. Χαϊδεύω τα μαλλιά σου και με τυλίγεις με το άρωμα σου. Η αίσθηση του στήθους σου με ερεθίζει περισσότερο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη, μόνο δυο τσακισμένα κορμιά που παλεύουν πάνω στο κρεβάτι μας. Απανωτοί οργασμοί και παρακάλια να μην σταματήσω. Και να ήθελα, δεν μπορώ. Οι νόμοι της βιολογίας και των ανθρώπων δεν μας αγγίζουν. Ούτε κουραζόμαστε, ούτε υπακούμε σε "πρέπει". Σε κοιτώ με δέος. Μου λες απλά ότι με αγαπάς...

a whiter shade of pale

[15/3/12]

Δεν ήταν μια νύχτα σαν τις άλλες.

Ούτε εκείνη ήταν μια κοπέλα σαν τις άλλες.

Εκείνο το βράδυ ήταν από εκείνα που δεν έχουν γυρισμό. 

Η επικείμενη μετωπική των ματιών τους είχε δρομολογηθεί.

"Στις 10 και μισή" του είπε. Άργησε, όπως όλα τα κορίτσια. Ήταν όμορφη, όπως όλα τα κορίτσια.

Είχε κάτι ο συντονισμός των δυο καρδιών που τους παραξένευε. Ψάχνανε απελπισμένα να βρούνε σημεία μη-επαφής. Ήταν δύσκολο.

Πνιγμένοι στην αμηχανία και οι δυο, βρίσκανε διεξόδους στη μουσική. Και το αλκοόλ βοηθούσε λιγάκι. "Πάμε αλλού; Να χορέψουμε;"

Το κρύο τους τύλιξε. Εκείνη είχε ξεχάσει τα γάντια της. Εκείνος πρόσεξε πως κρύωνε. Της πρόσφερε τα δικά του. "Έτσι κι αλλιώς, δε θα τα φορέσω" επιχειρηματολόγησε. Τα πήρε και τα φόρεσε με το ζόρι το περίεργο κορίτσι.

Εκείνος χάρηκε κρυφά που δε θα πάγωναν τα χέρια της τουλάχιστον...

same book

...and suddenly, he stopped reading and took a glance outside the window. he saw her! she was reading the same book and she was looking at him at that exact moment. she was the most beautiful girl in the world, as far as he was concerned. he got off the train at the next station, but he didn't know how to find her. he spent the next five months at metro stations, entire days just waiting for her to show up. it wasn't something that anyone expected he would ever do. there were things he was feeling inside for the first time. he finally gave up his hopes. three years later, he met her at a party. she told him she was looking for him at the stations too. well, one of them should stay still! at least, they found each other, even if it took them a little bit more than they expected.

image by Adrian Tomine

she is red & blue

1/3/12

Θα τσιρίζεις σαν παιδί καθώς ο αέρας θα σου ανακατώνει τα μαλλιά. Εγώ θα τραβάω φωτογραφίες που αργότερα θα δείχνω στους φίλους μας και εσύ θα λες "τί τους δείχνεις αυτές; χάλια είμαι!" και εγώ θα βρίσκω αφορμή να πω πόσο όμορφη είσαι.


Κάπου στην Γλασκώβη ή στο Σαν Φρανσίσκο θα μας βρει το ηλιοβασίλεμα να κρατιόμαστε χέρι-χέρι, εσύ ίσως ξεκουράζεις το κεφάλι σου στον ώμο μου και εγώ θα ακούω τις σκέψεις σου.


Και αν ένα βράδυ δεν είμαι στο κρεβάτι μαζί σου, θα σου ηχογραφήσω την φάλτσα φωνή μου να σε νανουρίζει με Όσκαρ Ουάιλντ ή την Πεντάμορφη και το Τέρας. Εμένα όμως θα μου λείπεις ...


Με τη σκέψη της άφιξης σε ένα άγνωστο αεροδρόμιο και εσένα να με αγκαλιάζεις σφιχτά, θα σπάει το σκυθρωπό μου πρόσωπο.




Αυτή είναι μια αρχή δίχως τέλος, ακόμα δεν το κατάλαβες;

bad at chess, good at love

The last thing he wanted was to meet a cat. He was sick of all the silence and the loneliness, but a cat could never be welcome. All they ever do is take and never give love. Boy, was he wrong! That little kitty wanted nothing more than to give her heart to someone. And she could sing lullabies, breaking the silence in tiny pieces. He felt so lucky, that in this dead world, hope and joy still existed and he managed to cross paths with that magnificent creature. She was a lousy opponent in chess, but nevertheless, she made him smile and so did he...

image by Goro Fujita

from my scrapbook--29

I left jasmins & lilies
secretly on your pillow.
I left a piece of my soul too.
I asked my guardian angel
to guard me no more.
I sent him to be by your side.
For the gift of life is
more important to you.


Soulmates at last...

scrapbook 28

20/12/11

take 1.5

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΝ

Ζούσε χρόνια εκεί,

παρέα με τον Παλαμά και τον Βάρναλη.

Σαν πέθαναν οι ποιητάδες στα σκοτεινά και σκουριασμένα σπίτια τους,

απέμεινε μοναχός του.

Βουβός και σκυθρωπός έστεκε

πάνω από μουχλιασμένα βιβλία

περιμένοντας μια λύτρωση.

Κι ύστερα την είδε.

Μέσα από το σκονισμένο του παράθυρο

 την είδε.

Την είδε και τα χρόνια του

για μια στιγμή χάσανε το μέτρημα.

Την είδε και λέξεις ξεχασμένες

αναδύθηκαν για χάρη της.

Την είδε και η βαριά καρδιά του

πετάρισε σαν ένα μικρό κολίμπρι.

Την έψαξε στα πιο γνωστά μέρη.

Από το Μοναστηράκι ως το Γκάζι,

αναζήτησε την μυρωδιά της.

Από την Πλάκα ως τα Εξάρχεια

ακολούθησε την αύρα της.

Από την Καρίτση ως την Μαβίλη

κυνήγησε την σκιά της.

Ρώτησε κυρίες με γούνες 

και τζάνκια χαρμανιασμένα αν την είδαν.

Γκραφιτάδες γράψανε [περίτεχνα] το όνομα της

στις στάσεις του Μετρό για χάρη του.

Και μια μέρα,

ένας σκεητάς με ακουστικά στα αυτιά,

του έφερε είδηση χαρμόσυνη:

"η Αλίκη είναι στο λάϊβ..."

Πήγε και την βρήκε.

[...]

Σαν άκουσε το "Όχι" έκλαψε σα παιδί και δεν τον ξανάδα.

~αλέξανδρος προδρόμου~

endless love

4/2/12

-και όταν τελειώσουν όλα τα τραγούδια τί θα μου χαρίζεις;
-θα σου γράψω καινούρια και θα στα αφιερώσω...

scrap.book_27_.txt

2/2/12

take 1

///Το γαλάζιο σου///

βαρκούλα στον ωκεανό σου είμαι.

με βυθίζεις ή με αφήνεις να αρμενίζω ευτυχισμένος.

μέσα στην απεραντοσύνη σου ας είμαι και εγώ χαμένος.

μόν' δώσ' μου ένα σημάδι για να βρω το μυστικό σου νησί.

ρίξε ένα αστέρι να ακολουθήσω μέχρι την χρυσή του αμμουδιά.

και εκεί εγώ θα υμνώ το γαλάζιο σου κάθε βράδυ.

κάθε βράδυ...

-αλέξανδρος προδρόμου-

scRaPboOk///26///

2/7/06 13.25

σε ένα χαμένο κομμάτι χαρτί...

Βρήκα τον χρυσό σου μίτο
 ξεχασμένο σε κάτι κουτιά,
 στο έπιπλο της TV.
Τι τρελλά καλοκαίρια μου θύμισε...

scrapbook series/ episode twenty-five

20/12/11 - 22/1/12
take 1

*Whiskey & Holy Ghost*

"Τούτο εστί το αίμα μου..."

Κανείς δε σ' άφησε να ολοκληρώσεις τη φράση σου.

Πέσαν' πάνω σου σαν ζόμπι.

Κάθε χρόνο το ίδιο ακριβώς τροπάρι.

Σε φέρνουν στην Ζωή,

σε Σταυρώνουν και μετά σε εξορίζουν στον Παράδεισο.

Χωρίς να σε ρωτήσουν αν θέλησες Θρόνους και πιστούς.

Ξεχυλίζουν τα πιάτα από εδέσματα,

γεμίζουν από υπερβολή οι κοιλιές

και ο οίνος δεν εφραίνει καρδία,

 αλλά συνοδεύει την λαιμαργία τους.

Τραπέζια που γίνονται στο όνομα σου,

μα κανείς δε σε καλεί,

δε σε φιλεύει.

Περιμένω πότε θα τους κάνεις καμμιά φάρσα,

ή καλύτερα, κανένα χουνέρι...

///αλέξανδρος προδρόμου///

my scrapbook -- 24th page

19-24/1/12

take 1.5

Δεν γράφω για σένα.
Για μένα το κάνω.
Και με ρωτάς αν είμαι επιτηδευμένος.
Σου απαντώ πως είναι βιολογική μου ανάγκη, 
ανακλαστική λειτουργία του οργανισμού μου, τίποτα περισσότερο.
Και σου λέω πως το μόνο που κάνω 
είναι να ξερνάω τ' άντερα μου στο χαρτί.
Και μετά, απλά διαχωρίζω τα πολτοποιημένα, αχώνευτα κομμάτια σε μια σειρά, 
απλά για να καταλάβεις τι έβαλα εντός μου και με πείραξε.


Ήταν η τιραμισού, ήταν το ροκφόρ ή μήπως το πρασσόριζο;

from my scrapbook -XXIII-

8-19 / 1 / 2012

Ο φόβος του λευκού χαρτιού είναι μεγαλύτερος 

και από τον φόβο του θανάτου.

Δεν υπάρχει επόμενη μέρα στον Άδη,

ούτε τα μάτια σου.

Στο λευκό χαρτί πρέπει να ξεπεράσω κάθε φορά

το παρελθόν, τον παλιό εαυτό μου.

Μια ανοδική πορεία που μου επιβάλλω αυταρχικά.

Το παιχνίδι των λέξεων που ίσως οδηγήσει σε μια αλήθεια,

αν και συνήθως βγάζει σε αδιέξοδες ψευδαισθήσεις...

Ανοίγω λεξικά και διαλέγω σπάνιες και περίτεχνες λέξεις,

μια κούφια μεγαλοπρέπεια για να κρύψει την φαυλότητα μου.

Ο φόβος του λευκού χαρτιού πηγάζει από την επίγνωση 

πως όσα γραφθούν θα φτάσουν σε σένα...

Γράφω και μουτζωρώνω, είμαι ανικανοποίητος,

αυτοκαταστροφικός και απεγνωσμένος.

Είμαι έρμαιο των άγνωστων δυνάμεων

που ορίζουν το μονοπάτι της ύπαρξης μου.

Καμμιά φορά όμως, θαρρώ πως ο φόβος του λευκού χαρτιού

είναι να μην έχω λευκό χαρτί.