scrapbook series/episode forty

8/7/12

2.40-3.10

[1]
Το μόνο φως έρχεται από το χωλ. Δεν άναψες άλλο, δεν πρόλαβες. Σε γδύνει με βιάση και σε πετάει στο κρεβάτι. Πέφτει πάνω σου και ξεκινάει κατευθείαν, χωρίς προκαταρκτικά, χωρίς να μάθει το κορμί σου. Ένα τέταρτο αργότερα τα αγκομαχητά σταματούν. Περιμένεις να ακούσεις το φερμουάρ του  να ανεβαίνει και την εξώπορτα να κλείνει (έτσι σου έμαθαν οι προηγούμενοι πως είναι το σωστό, αυτοί που σου χαρίζανε καθρεφτάκια και χάντρες σα να 'σουνα Ινδιάνος). Τίποτα απ' αυτά δεν ακούγεται, μόνο δυο χέρια σε κλείνουν στην αγκαλιά τους και ένα φιλί αγγίζει τον λαιμό σου. Αποκοιμιέσαι...


[2]
Τα βογγητά σου ακούγονται πιθανόν και στο πάνω διαμέρισμα. Τα σήματα Μορς που στέλνει η κλειτορίδα στον εγκέφαλο πολλαπλασιάζονται σε κάθε επιδέξια κίνηση σου. Ο ιδανικός σου Εραστής ξέρει πολύ καλά πως να σε ικανοποιήσει. Αυτόν ψάχνεις κάθε βράδυ στα μπαράκια. Και σε κάθε υπόσχεση, έρχεται πάντα η απογοήτευση. Και αν δεν βρεις κάποιον να σου γυαλίσει, βολεύεσαι μόνη (όπως απόψε). Καλύτερα...


[3]
Πατάς το -PLAY-. Ξεκινάει ο πολύχρωμος εαυτός μου να σου μιλάει και να χορεύει. Γουστάρεις. Ξεχνάς το παρελθόν. Τελειώνει η Α' πλευρά. Είσαι περίεργη για την Β'. Είναι ασπρόμαυρη. Πατάς το -PLAY- ξανά. "Είσαι σίγουρη;" ρωτάω σα να προειδοποιώ. Μου βγάζεις το πουκάμισο. Ορμάω και σε καθηλώνω στο πάτωμα. Τα βογγητά ακούγονται στο πάνω διαμέρισμα. Δαγκωματιές και πρόστυχες λέξεις παντού. Κορύφωση...


Το πρωί ξυπνάς και κάνεις να σηκωθείς, μα κάτι σε εμποδίζει. 

Είναι το χέρι μου.

%%αλέξαΝδρος προδΡόμου%%