scrapbook series/episode 6 (part 3)

26/3/05

μαραμένη η καρδιά, κι η αγάπη που ξεχάστηκε;

scrapbook series/episode 6 (part 2)

3/11/06........

μια μέρα θα ανοίξεις τα μάτια, θα περάσεις τον φράχτη και ο άνεμος θα σε δροσίσει. μια μέρα δεν θα υπάρχουν άλλα ψέμματα να ειπωθούν και θα κουρνιάσεις σε μια αγκαλιά χωρίς φόβο...

~ για τον "mega" ~

scrapbook series/episode 6 (part 1)

"i don't have the answers, i am just as curious as you!" =a=

30/7/06_ _ _σκοτάδι/(take 1)

έμαθα να βλέπω με τα χέρια. // να μπορώ να σε γνωρίσω στην σπηλιά που μας έριξαν, σαν παρανόμους.

να ψηλαφώ το πρόσωπο σου και να το ξέρω.

έμαθα να διαβάζω το κορμί σου με το δικό μου.// πάνω στο κουρελιασμένο στρώμα να σε κρατώ σφιχτά.

έμαθα να ζω στο σκοτάδι που με άφησες.// και όλα όσα παράτησες, είναι τώρα δικά μου.

scrapbook 5--an abstract text about cement

"you don't have to read this. but keep searching..."  [a.]

1 δεκεμβρίου 2005

μέσα στην πόλη αρχίζουμε να χάνουμε την όραση μας. μας ενοχλεί, λένε, το γκρίζο. μα το γκρίζο του τσιμέντου είναι. μήπως φταίει το τσιμέντο, το υλικό, κ όχι το χρώμα; κ αν το τσιμέντο ήταν πράσινο θα ήταν πιό όμορφη η ζωή στην πόλη; πιστεύω όχι.

αγαπώ την θάλασσα. ίσως να 'ναι κ ο ανοιχτός ορίζοντας που την συνοδεύει. μπλε, μαύρη, γκρίζα.

άνθρωποι που παράγουν τσιμέντο κ ζούνε μέσα σ'αυτό. κάποιοι είναι μόνοι. όμως δεν φταίει το τσιμέντο για αυτό...

η θάλασσα δεν έχει σχήμα. δεν είναι σαν τα κουτιά μας. κάποιοι κρύψαν την αγάπη στους υπονόμους. δεν μπορεί να βγει έξω, να επιστρέψει. μόνο να χυθεί στη θάλασσα μπορεί. την δική τους αγάπη εννοώ.

όταν τρελλαίνονται  οι σειρήνες, η ελπίδα μου ανάβει. πάντα όμως καταλήγει στο χειρουργικό τραπέζι πετσοκομμένη. θα κλείσω τα μάτια κ θα δω την πόλη μου. δεν είναι γκρίζα τώρα...

a (supposedly) lost piece of paper with some words on it

1 νοεμβρίου, 2003  

(take 1)

 very rough/not worked out at all

ΔΙΑ-ΦΡΑΓΜΑ 

--==--==--==--==--==--==--==--==--==--

ήταν η ομίχλη που, θυμάμαι,

με προετοίμαζε για την αγκαλιά σου μωρό μου.

[talk to me like lovers do...]

τα σχήματα κ τα χρώματα μπερδεύονταν,

έχαναν την γεύση τους.

γέννησαν κάτι που πολλοί είχαν ξεχάσει...

κ ήταν η δική μου περιπλάνηση

που θα τα θύμιζε όλα αυτά, τα ανεξήγητα, πάλι.

κ μαζί θα έπλαθε αναμνήσεις που θα μου ερχόταν στο μυαλό

στον πρώτο τον χωρισμό μου.

μια νύχτα, την πρώτη κρύα νύχτα που είδα επιτέλους

πόσο την χρειάζομαι,

που κατάλαβα ότι μόνο αυτή υπάρχει,

που βρήκα το γιατί μου άρεσε να βλέπω θρίλλερ μαζί της...

[this can't be the end, i'm still loving you]

δεν χρειάστηκε να είναι βροχερή εκείνη η νύχτα.

η μνήμη της ομίχλης ήταν αρκετή.

όλοι οι κώδικες σπάνε κάποτε...

from my scrapbook /four (part 2)

16/02/00, working title "blood" (take 2)

ξέρω ότι κάπου μέσα σου υπάρχω

ξέρω ότι κάπου στο αίμα σου γυρνάω κ εγώ

δεν ξέρω αν κυκλοφορώ στα χέρια σου ή στο μυαλό σου

δεν ξέρω αν γλυκαίνω την καρδιά σου ή αν την πικραίνω

δεν ξέρω αν ποτέ ήμουνα η διαφορά της ζωής απ' το θάνατο για σένα

δεν θα μάθω ποτέ.

όμως, το ξέρω ότι σαν θεός κάπου μέσα σου υπάρχω!

from my scrapbook /four (part 1)

παρασκευή 22/06/01... 
(take 1) [ημιτελές]

δεν πρόλαβα να σου δείξω,

δεν θέλησες να δεις...

από όλες τις αβύσσους

διάλεξα των ματιών σου να βυθισθώ,

δεν κατάλαβα ποτέ τι έκανα...

[...]

και ποιόν βαθύ Καιάδα να βρω,

να κρυφτώ να με λυτρώσω;

from my scrapbook--3

19-3-05

what was left from that healthy, half-human was beautiful ashes in the colour of his blood, mixed with some remains of his internal organs.

there were NO poems left to be written, NO blond hair to be touched, NO soul to sell.

His dog found a new master.

from my scrapbook-II (part 2)

20/11/02, (work in progress)

ένα φεγγάρι ολόκληρο κ μισή καρδιά παίρνω,

τα βάζω σε ένα σώμα κ ανακατεύω δυνατά.

πονάω πολύ. όμως συνεχίζω το ανακάτεμα, αυτό μου λέει η συνταγή.

αυτή που μου δίνουν όλοι, κανόνας απαράβατος για τους ανθρώπους.

να χτυπιέσαι κι όμως να μην πονάς!

να είσαι αναίσθητος, να μην αγαπάς!

όλοι το ίδιο, όλοι άνθρωποι απάνθρωποι.

κ 'γώ πρέπει να διαλέξω: απάνθρωπος ή τίποτα;

πώς να ορίσω το τίποτα καλύτερα;

ένας πλανήτης χωρίς ζωή, τίποτα είναι; 

ένας πλανήτης με ζωή, απανθρώπους, σίγουρα είναι τίποτα.

μόνος μου δε θέλω να πονώ. να 'κούω την ψυχή μου να ουρλιάζει... (χωρίς κανόνες εξοντωτικούς)

κ με μισή καρδιά, να ζήσω μπορώ.

φτάνει να βρω κι άλλον ένα ΑΝΘΡΩΠΟ με άλλη μισή... (κι ένα φεγγάρι να μας ενώνει)