18.11.2013
take1.1
ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΕΝΟΣ ΡΟΜΠΟΤ ΠΟΥ ΤΡΙΠΑΡΕΙ
Είναι μια σκέψη που με τρομάζει
και με θλίβει ταυτόχρονα.
Είναι αυτό που με κάνει
να χύνω δάκρυα ασυγκράτητα
και ίσως ο λόγος που ζητούσα
να με καταλάβεις, ο λόγος που
ικέτευα να με σφίξεις στο σώμα σου.
Φοβάμαι τη μέρα που η αρρώστια
θα αρχίσει να μου κλέβει τα λογικά
και τις μνήμες,
Φοβάμαι τη μέρα που το αίμα θα παγώσει
και τα παράθυρα αυτά του νου θα σφαλίσουν.
Και σαν το φως που γλιστρά από τις γρίλιες
το τελευταίο πράγμα που θα μείνει να φωτίζεται
θα είναι εκείνο το ασπρόμαυρο replay.
Και με την ύστατη ανάσα
θα πω τη λέξη "______", το δικό μου "Rosebud"
όμως κανείς δε θα ξέρει τι σημαίνει.
Γιατί δε θα'σαι εκεί,
εσύ που με ένοιωθες μέσα σου,
δε θα μ'ακούσεις να το λέω.
Εσύ που δεν γνώρισες εκείνο τον ευθυτενή άντρα,
εσύ που δεν κοίταξες μέσα σε εκείνη την μαγική βιτρίνα,
εσύ που δεν ράγισες από τα λόγια εκείνου του παιδιού,
εσύ που μ'αγάπησες...
Και εκείνες οι πυρκαγιές
που ακόμα καίνε στα στήθη
θα μείνουν κρυμμένες και παγωμένες
να σε περιμένουν,
αρχαία κούτσουρα, άχρηστα,
κούφια,
άχρηστα.
16-18/11/13
take 1.5
ETERNAL DILEMMAS
The saddest sight I've ever witnessed
Was a big tall filthy bum
With dark glasses and a white cane
Losing his balance in every second step.
When i looked down at his feet
I saw a brown trail starting 5 meters behind him.
Mashed feces were stuck under his left shoe
Making it dangerously slippery.
He didn't know why,
He couldn't see where he was going.
He stank awfully
And people were rushing past him.
I stood there, before him, mesmerized.
The big man was walking in baby steps
Trying to maintain his balance.
Noone could help him,
Noone even wanted to.
And i just stood there.
I watched his white cane going up and down
In front of him, hitting the tiles gently,
I watched the despair shaping on his mouth.
My friend grabbed my shoulder and tugged me
"Hey, where are we going for lunch,
McDonald's or Hut?"
I turned to him
And answered:
"McDonald's"
12/11/13
take 1,1
Εκείνο το αγόρι
με τα σχιστά, γαλάζια μάτια
που έρχεται με ματωμένα
γόνατα
και ένα πελώριο χαμόγελο
-σα να μη συνέβη τίποτε-
και σου τραβάει την φούστα
για να του δώσεις
σημασία (λες και δε θα το'κανες)
και ένα σου φιλί ακόμα,
καθώς του βάζεις την γάζα
Εκείνο το αγόρι
που κάθε βράδυ μου ζητάει
να το πετάξω ψηλά
για να αγγίξει τ'αστέρια
κι ακόμα πιο ψηλά
κι ακόμα πιο ψηλά
και μετά το σκεπάζω
στο κρεβάτι του
και αμέσως το παίρνει ο ύπνος
(ξέρουμε σε ποιον έμοιασε)
Εκείνο το αγόρι,
που το αγαπάς
περισσότερο από μένα
και κάθε ξημέρωμα
η έννοια σου είναι να του φτιάξεις πρωινό
και μετά να ανασάνεις,
Το λένε Νικόλα
στα όνειρα μου.
*αλέΞανδρος προΔρόμου*
