scrapbook 56

23/2-6/4, 2014

take 1.5

Είμαι κι εγώ
ένας από τους νεκρούς κορμούς του Φλεβάρη
που προσδοκούν την αναγέννηση τους.
Γυμνά τα κλαδιά, πεσμένα τα φύλλα
στο χρώμα της λήθης το σκουληκιασμένο έδαφος
και η κλεψύδρα των υπόγειων νερών
να μετρά αιώνες.

Υπάρχουμε, πέρα από την αδιάφορη ματιά του παρατηρητή
Υπάρχουμε, πέρα από τους θανάτους
των σπουργιτιών της νιότης
Υπάρχουμε, και χωρίς τα τραγούδια του Ομήρου

Είμαι κι εγώ
ένας από αυτούς που θέλουν
να σπάσουν τον κύκλο 
και να πορευτούν σε ανύπαρκτα μονοπάτια.

Επειδή, η μόνη ερώτηση
που αξίζει να απαντηθεί
είναι τούτη: Την αγάπησες;

-ΝΑΙ.

my_scrapbook_55

3-4.4.2014

take 2

Κάποιες φορές ντυνόμασταν φυγάδες

άλλες χανόμασταν στην ομοιομορφία του

Αμερικάνικου Ονείρου

(του '50).

Μέσα από οργιώδη βλάστηση και σιχαμερή ξεραΐλα

τον βρίσκαμε το δρόμο μας εν τέλει.

Όλα ζυμώνονταν σε καθημερινή βάση, όλα αλλάζανε

εκτός από το κρύο και τον πόνο.

Ανεξάρτητοι

Αμόλυντοι

Ανίδεοι.

Ανύπαρκτοι για τους πολλούς, μέχρις ότου το μανίκι αναδιπλωνόταν

και το χρυσό ρόλεξ έκανε την εμφάνιση του.

Ένα τρυκ για να παίξουμε με τους αιώνια θλιμμένους

να τους κάνουμε να κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουνε.

Όχι άλλο πια!

Μας κουράσανε αυτοί οι γλοιώδεις τύποι.

Καιρός να σώσουμε τις φάλαινες.

Πάτα το κόκκινο κουμπί