Κάποιες φορές ντυνόμασταν φυγάδες
άλλες χανόμασταν στην ομοιομορφία του
Αμερικάνικου Ονείρου
Μέσα από οργιώδη βλάστηση και σιχαμερή ξεραΐλα
τον βρίσκαμε το δρόμο μας εν τέλει.
Όλα ζυμώνονταν σε καθημερινή βάση, όλα αλλάζανε
εκτός από το κρύο και τον πόνο.
Ανύπαρκτοι για τους πολλούς, μέχρις ότου το μανίκι αναδιπλωνόταν
και το χρυσό ρόλεξ έκανε την εμφάνιση του.
Ένα τρυκ για να παίξουμε με τους αιώνια θλιμμένους
να τους κάνουμε να κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουνε.
Μας κουράσανε αυτοί οι γλοιώδεις τύποι.
Καιρός να σώσουμε τις φάλαινες.
Πάτα το κόκκινο κουμπί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου