Είναι σαν αντανακλαστική κίνηση, πρωταρχικά τυπωμένη στο DNA. Όπως όταν ακούγοντας έναν κρότο καλύπτεις με τα χέρια το κεφάλι για να το προστατέψεις. Μαλακισμένο παράδειγμα, αλλά με πιάνεις θαρρώ. Έτσι είναι όταν αντικρύζεις Εκείνη για πρώτη φορά και ο μυστικός αισθητήρας ενεργοποιείται ρίχνοντας την μάσκα. Αυτό το χαλύβδινο προσωπείο που γονείς και εμπειρίες σου το βίδωσαν και το οξυγονοκόλλησαν στα μούτρα ώστε να μην βγαίνει ποτέ. Και εκείνη, αγγίζοντας το μόνο με τον αέρα που βγαίνει από τα χείλη της, το αφαιρεί απαλά και οι άμυνες απενεργοποιούνται.
Μαζί της δεν χρειάζεται να είσαι κάποιος άλλος, κι ούτε αισθάνεσαι φόβο. Μαζί της είσαι αυτός που είσαι προορισμένος να είσαι. Και τότε είναι που μπορεί κάποιος να κατανοήσει πόση μαγεία υπάρχει κρυμμένη μέσα μας. Δεν χρειαζόμαστε παρά μόνο τον κατάλληλο customized καταλύτη.
Η αλλαγή δεν μένει σε αυτό όμως μονάχα. Αναλογίσου λίγο την πορεία που είχες χαραγμένη και τον στόχο σου. Ξεκίνησες από το σημείο Α και πήγαινες στο Β (ή έστω, προς το Β) με μια ευθεία. Σου άρεσε που ήξερες προς τα που οδεύεις, που είχες ένα δεδομένο στόχο. Όλα under control. Όμοια και εκείνη, είχε την δική της διαδρομή χαραγμένη από το Γ στο (προς το) Δ. Ήταν ευχαριστημένη. Και μετά έρχεται η επαφή.
Σε κάθε είδους τέτοια συνάντηση, προκύπτουν δύο περιπτώσεις: είτε ενεργοποιείται ο μυστικός αισθητήρας, είτε όχι. Στην δεύτερη περίπτωση, Ό,τι και να συμβεί μεταξύ σας θα είναι πράξεις των δύο περσόνων που υποδύονται οι μάσκες σας. Στην περίπτωση όμως που ο αληθινός Έρωτας (και όχι η προβολή της Ιδέας του) κάνει επιτέλους την πρεμιέρα του, αφήνοντας και τα δύο άτομα γυμνά και εκτεθιμένα, ένα τυπικό φυσικό φαινόμενο λαμβάνει χώρα: τα δύο σώματα ακολουθούν τους κανόνες της πλαστικής κρούσης. Αυτό έχει αντίκτυπο στις αρχικές τους πορείες. Οι στόχοι Β και Δ πλέον παύουν να υφίστανται. Τα δύο κορμιά μαζί, ως συσσωμάτωμα πλέον, κινούνται προς το άγνωστο Χ, ένα μέρος που βρίσκεται σε αχαρτογράφητη περιοχή, ένα μέρος που καλύπτεται από σκοτάδι.
Μαζί όμως, ο φόβος καταρρίπτεται, το άπιαστο μπορεί να αδραχτεί, τα θηρία φοβούνται εμάς. Τα Β και Δ ήταν ωραία μέρη, όμως το Χ είναι πέρα από κάθε προσδοκία.
Και κάτι τελευταίο: για τον καθέναν από τους δύο, ο στόχος του άλλου μπορεί να ήταν τοξικός, όμως πλέον κανείς τους δεν πηγαίνει εκεί.
Ξέρω ότι το κρύο στο δικό μου Β θα την σκότωνε, όπως και ότι η υδάτινη πολιτεία στο δικό της Δ θα προκαλούσε τον πνιγμό μου. Στο Χ όμως κανείς δε θα κινδυνεύει και θα χρειαστεί να εφεύρουμε μια νέα λέξη για να εκφράσουμε την ευτυχία του "Μαζί".
(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)
