from my scrapbook /fifty-three

18.11.2013

take1.1

ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΕΝΟΣ ΡΟΜΠΟΤ ΠΟΥ ΤΡΙΠΑΡΕΙ

Είναι μια σκέψη που με τρομάζει
και με θλίβει ταυτόχρονα.
Είναι αυτό που με κάνει 
να χύνω δάκρυα ασυγκράτητα
και ίσως ο λόγος που ζητούσα
να με καταλάβεις, ο λόγος που
ικέτευα να με σφίξεις στο σώμα σου.

Φοβάμαι τη μέρα που η αρρώστια
θα αρχίσει να μου κλέβει τα λογικά 

και τις μνήμες,

Φοβάμαι τη μέρα που το αίμα θα παγώσει
και τα παράθυρα αυτά του νου θα σφαλίσουν.
Και σαν το φως που γλιστρά από τις γρίλιες
το τελευταίο πράγμα που θα μείνει να φωτίζεται
θα είναι εκείνο το ασπρόμαυρο replay.

Και με την ύστατη ανάσα 
θα πω τη λέξη "______", το δικό μου "Rosebud"
όμως κανείς δε θα ξέρει τι σημαίνει.
Γιατί δε θα'σαι εκεί,
εσύ που με ένοιωθες μέσα σου,
δε θα μ'ακούσεις να το λέω.

Εσύ που δεν γνώρισες εκείνο τον ευθυτενή άντρα,
εσύ που δεν κοίταξες μέσα σε εκείνη την μαγική βιτρίνα,
εσύ που δεν ράγισες από τα λόγια εκείνου του παιδιού,
εσύ που μ'αγάπησες...

Και εκείνες οι πυρκαγιές
που ακόμα καίνε στα στήθη
θα μείνουν κρυμμένες και παγωμένες
να σε περιμένουν,

αρχαία κούτσουρα, άχρηστα,
κούφια,
άχρηστα.