scrapbook 28

20/12/11

take 1.5

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΝ

Ζούσε χρόνια εκεί,

παρέα με τον Παλαμά και τον Βάρναλη.

Σαν πέθαναν οι ποιητάδες στα σκοτεινά και σκουριασμένα σπίτια τους,

απέμεινε μοναχός του.

Βουβός και σκυθρωπός έστεκε

πάνω από μουχλιασμένα βιβλία

περιμένοντας μια λύτρωση.

Κι ύστερα την είδε.

Μέσα από το σκονισμένο του παράθυρο

 την είδε.

Την είδε και τα χρόνια του

για μια στιγμή χάσανε το μέτρημα.

Την είδε και λέξεις ξεχασμένες

αναδύθηκαν για χάρη της.

Την είδε και η βαριά καρδιά του

πετάρισε σαν ένα μικρό κολίμπρι.

Την έψαξε στα πιο γνωστά μέρη.

Από το Μοναστηράκι ως το Γκάζι,

αναζήτησε την μυρωδιά της.

Από την Πλάκα ως τα Εξάρχεια

ακολούθησε την αύρα της.

Από την Καρίτση ως την Μαβίλη

κυνήγησε την σκιά της.

Ρώτησε κυρίες με γούνες 

και τζάνκια χαρμανιασμένα αν την είδαν.

Γκραφιτάδες γράψανε [περίτεχνα] το όνομα της

στις στάσεις του Μετρό για χάρη του.

Και μια μέρα,

ένας σκεητάς με ακουστικά στα αυτιά,

του έφερε είδηση χαρμόσυνη:

"η Αλίκη είναι στο λάϊβ..."

Πήγε και την βρήκε.

[...]

Σαν άκουσε το "Όχι" έκλαψε σα παιδί και δεν τον ξανάδα.

~αλέξανδρος προδρόμου~