Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

penumbra


we are both moving slow, real slow, in the speed rocks melt into shape. we are redefining the notion of "slow-motion". tonight is the longest night of the world, we have stretched the fabric of time and we shall continue to do so for one and only reason: lust! the penumbra in the bedroom provides us with the perfect setting. we can see each other, but we can lose each other too. we don't lose touch, we interchange. each new position becomes instantly your favourite. you like looking yourself in the mirror and you like seeing yourself in my eyes, but your all-time high is hearing me describe how you look like through my eyes.
against the wall, being choked, tender back lying on the hardwood, feet reaching for the ceiling, respiration, tied and begging, not allowed to scream, not allowed to cum, asking for more, a hurricane that breaks our bed, and there we are again on the soft mattress, moving ever so slow and my fingers wiping your tears. soft-spoken commands and moanings are heard as whispers.
every night is the longest one; we have created the land where the night lasts twelve months per year and we are not leaving it.

love is not a four-letter word; it's ten fingers being held as tight as if your life would end were they to part.



Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

from my scrapbook /fifty-three

18.11.2013
take1.1

ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΕΝΟΣ ΡΟΜΠΟΤ ΠΟΥ ΤΡΙΠΑΡΕΙ

Είναι μια σκέψη που με τρομάζει
και με θλίβει ταυτόχρονα.
Είναι αυτό που με κάνει 
να χύνω δάκρυα ασυγκράτητα
και ίσως ο λόγος που ζητούσα
να με καταλάβεις, ο λόγος που
ικέτευα να με σφίξεις στο σώμα σου.

Φοβάμαι τη μέρα που η αρρώστια
θα αρχίσει να μου κλέβει τα λογικά 
και τις μνήμες,
Φοβάμαι τη μέρα που το αίμα θα παγώσει
και τα παράθυρα αυτά του νου θα σφαλίσουν.
Και σαν το φως που γλιστρά από τις γρίλιες
το τελευταίο πράγμα που θα μείνει να φωτίζεται
θα είναι εκείνο το ασπρόμαυρο replay.

Και με την ύστατη ανάσα 
θα πω τη λέξη "______", το δικό μου "Rosebud"
όμως κανείς δε θα ξέρει τι σημαίνει.
Γιατί δε θα'σαι εκεί,
εσύ που με ένοιωθες μέσα σου,
δε θα μ'ακούσεις να το λέω.

Εσύ που δεν γνώρισες εκείνο τον ευθυτενή άντρα,
εσύ που δεν κοίταξες μέσα σε εκείνη την μαγική βιτρίνα,
εσύ που δεν ράγισες από τα λόγια εκείνου του παιδιού,
εσύ που μ'αγάπησες...

Και εκείνες οι πυρκαγιές
που ακόμα καίνε στα στήθη
θα μείνουν κρυμμένες και παγωμένες
να σε περιμένουν,

αρχαία κούτσουρα, άχρηστα,
κούφια,
άχρηστα.


Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

scrapbook LII

16-18/11/13
take 1.5

ETERNAL DILEMMAS

The saddest sight I've ever witnessed
Was a big tall filthy bum
With dark glasses and a white cane
Losing his balance in every second step.

When i looked down at his feet

I saw a brown trail starting 5 meters behind him.
Mashed feces were stuck under his left shoe
Making it dangerously slippery.
He didn't know why,
He couldn't see where he was going.

He stank awfully

And people were rushing past him.
I stood there, before him, mesmerized.
The big man was walking in baby steps
Trying to maintain his balance.

Noone could help him,

Noone even wanted to.

And i just stood there.

I watched his white cane going up and down
In front of him, hitting the tiles gently,
I watched the despair shaping on his mouth.

My friend grabbed my shoulder and tugged me

"Hey, where are we going for lunch,
McDonald's or Hut?"
I turned to him
And answered:
"McDonald's"

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

scrapbook series/ episode 51

12/11/13 
take 1,1

Εκείνο το αγόρι
με τα σχιστά, γαλάζια μάτια
που έρχεται με ματωμένα
γόνατα
και ένα πελώριο χαμόγελο
-σα να μη συνέβη τίποτε-
και σου τραβάει την φούστα
για να του δώσεις
σημασία (λες και δε θα το'κανες)
και ένα σου φιλί ακόμα,
καθώς του βάζεις την γάζα

Εκείνο το αγόρι
που κάθε βράδυ μου ζητάει
να το πετάξω ψηλά
για να αγγίξει τ'αστέρια
κι ακόμα πιο ψηλά
κι ακόμα πιο ψηλά
και μετά το σκεπάζω
στο κρεβάτι του
και αμέσως το παίρνει ο ύπνος
(ξέρουμε σε ποιον έμοιασε)

Εκείνο το αγόρι,
που το αγαπάς
περισσότερο από μένα
και κάθε ξημέρωμα
η έννοια σου είναι να του φτιάξεις πρωινό
και μετά να ανασάνεις,


Το λένε Νικόλα



στα όνειρα μου.




*αλέΞανδρος προΔρόμου*


Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

scRaPboOk///50///

29/10/2013
take 1.1

Είναι δύσκολη η ισορροπία
για όσους βρίσκουν τον εαυτό τους
κολλημένο στα άκρα.
Αυτούς που κάποιες φορές με εξαντλητική σπουδή
σκύβουν πάνω από την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια
και τις υπόλοιπες αδιαφορούν
ακόμα και για την αναπνοή τους.

Είναι δύσκολη η ισορροπία
όταν η συντροφιά σου είναι
οι κενές μποτίλιες του κρασιού στο πάτωμα
ή όταν τρέχεις, μυρμηγκάκι εσύ, να σώσεις
τον κόσμο από την κατρακύλα ενός βράχου.

Είναι δύσκολο να μάθεις πότε να κάνεις πίσω,
είναι επώδυνο να βάλεις χαλινάρια στον εγωισμό σου,
μόνο οι τρελλοί δε φοβούνται τα θηρία.
Σα να βουτάς σε μαύρη θάλασσα δίχως φακό,
τέτοιος είναι ο τρόμος σου.

Κάποτε όμως, αν επιμείνεις πολύ,
μαθαίνεις ποιες ενοχές δεν είναι φανταστικές,
ποια λάθη μπορείς να αγκαλιάσεις,
πότε να αφήνεσαι νωχελικά στον απογευματινό ήλιο.
Και εκεί βιώνεις την πιο όμορφη ζεστασιά,
που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει...

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

in vino veritas #8


έρχεται η φωτιά και φυσάει. και ο πιο ηλίθιος μπορεί να δει ότι το πύρινο μέτωπο κατευθύνεται πάνω σου. και εσύ, κάνεις την κίνηση ματ: χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν καλό πτηνό που είσαι. στρουθοκαμηλιάζεις. "η φωτιά θα σβηστεί μόνη της. εδώ είμαι ασφαλής". ναι, βέβαια. πάντα είχες ένα θέμα με την ευθύνη σου, πάντα αγνοούσες τις συνέπειες των πράξεων σου στους άλλους, όσο εσύ την έβγαζες "καθαρή" τίποτε άλλο δεν είχε σημασία. 

ο μόνος τρόπος να σωθείς είναι να βρίσκεσαι δίπλα στο στρουμφοχωριό, οπότε τα στρουμφάκια θα σπεύσουν να σβήσουν την πυρκαγιά (για να σώσουν τους εαυτούς τους, το χωριό τους και το βιος τους) και όταν ξεθάψεις το κεφάλι σου από το έδαφος, θα είναι όλα ασφαλή και πάλι. η τεχνική σου θα έχει δουλέψει άριστα μέσα στο μυαλό σου. σώθηκες χάρη στο μεγάλο κόλπο σου. όμως, δε θα υπάρχουν πάντα στρουμφάκια να δουλεύουν για σένα. η κατά λάθος επιβίωση έχει τα όρια της, να το ξέρεις. οπότε ή θα αναλάβεις χρέη πυροσβέστη την επόμενη φορά, ή θα γλεντήσουν την σάρκα σου οι επιζώντες αφού γίνεις φλαμπέ.


κάποιος θυσιάζεται για να μπορέσεις να ξεθάψεις το μικρό σου κεφαλάκι και εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι. αυτά τα ψεμματάκια σε βοηθάνε για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για λίγο. μετά όμως; όταν η αλήθεια γίνεται ένας ελέφαντας που ασφυκτιά στο δωμάτιο, εσύ θα επιμένεις να τον αγνοείς; μακρυπρόθεσμα, έχεις χάσει τα πάντα και το ξέρεις.
μου φέρθηκες σα να'μουν το κορόϊδο, ξέρεις κάτι όμως;
καλύτερα μαλάκας παρά ψεύτης.


(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Hymn

14-15/8/2013


Είναι μικροί θρίαμβοι τα βυζιά σου.

Είναι όνειρα φαντάρου στην 14η μέρα πολιορκίας του Βερολίνου.
Είναι ελαστικά, απαλά, ζωηρά και στητά.
Χωράνε σχεδόν ολόκληρα στην χούφτα μου,
και περισσεύει τόσο, όσο χρειάζεται για να τα αποκαλώ "ιδανικά".
Μικροί ημισφαιρικοί λόφοι που ένας σαδιστής θεός σχεδίασε
να έχουν τις αναλογίες του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού των Αρχαίων Ελλήνων
(ξέρεις τώρα, χρυσές τομές, κανόνες τρίτων και τα ρέστα).
Αλησμόνητα, το δίχως άλλο.
Τα λατρεύω τα στήθη σου.
Μπορώ να τα προσκυνώ όλη μέρα
και να τα δοξάζω όλη νύχτα.
Μπορώ να τα φιλάω, να τα γλείφω, να τα δαγκώνω,
να τα αλυσοδένω, να τα χύνω...
Όποιος έχει ένα τέτοιο ζευγάρι για προσκεφάλι δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.
Το μόνο πράγμα καλύτερο από αυτά, είναι να με κοιτάς με απόγνωση
με εκείνα τα μάτια σου.
Ή απλά, να τα κοιτάω εγώ και να ζαλίζομαι.
Να αισθάνομαι σαν τον James Stewart στο Vertigo.
Έχεις χάσει ποτέ τη γη κάτω από τα πόδια σου;
Δοκίμασε να κοιτάξεις τα μάτια σου στον καθρέφτη.
Ή στα μάτια μου...
Ναι, αυτό είναι το μόνο καλύτερο από τα στήθη σου.
Ή μάλλον όχι, υπάρχει κάτι ακόμα.
Εκείνη η σιχαμένη μαλακή μάζα μέσα στο κρανίο σου.
Η γεννήτρια των πιο πρόστυχων φαντασιώσεων,
η αποθήκη των πιο περίεργων γνώσεων,
ο μόνος πομπός που η συχνότητα του ταιριάζει με τον δέκτη του τρίτου μου ματιού.
Όσο κοιμάσαι, κάθομαι για ώρες και σκανάρω τις σκέψεις και τα όνειρα σου,
φυσάω στα πανιά και μόλις τα κατάρτια αρχίζουν να τρίζουνε, πηδάω και πιάνομαι από τον κάβο που χορεύει στο κενό χωρίς μοτίβο.
Και όταν ξυπνάς, ξέρεις.
Θυμάσαι την ένωση μας και τι επακολούθησε σε κείνες τις άγριες θάλασσες.
Με κοιτάς με εκείνα τα μάτια και γραπώνω τα βυζιά σου...
Βέβαια, καμμιά φορά μου ψιθυρίζεις ότι μ'αγαπάς,
γίνομαι το έμβρυο σου
και σταματώ να θυμάμαι ποιος είμαι, τι είπα, τι μ'αρέσει...


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

scrapbook *forty-nine*

10/7 - 20/8, 2013
take 2 

SOLACE

In my Quest for self-assurance
I’ve bled and I’ve wept
I’ve paid other people's debts
Just to gain their confidence 
I stopped laughing at cruel jokes

I lied in the dark next to my invisible lovers 
I forsook happiness because of the Love I was denied 
I embraced Hatred 
I became a beast with 
Seven heads and deadly claws 

I confined myself in a vortex of guilt 
Until I eventually found unimaginable strength
Inside a hidden chest, my mind

Some nights I dream that I'm writing my suicide note
But keep forgetting what it says
And then I'm stuck in Limbo
Because neither God nor Devil exist 

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

scrap.book_48_

26/6-10/8 2013
take 2

Βλέπω την διαρκή προσπάθεια
που κάνει το βλέμμα σου να με αποφύγει
και κουρελιάζεται η καρδιά μου.
Ψάχνω λόγους να φταίω,
περπατάω στο δρόμο και επιβιώνω από τύχη.

Τα χαρτάκια στο ημερολόγιο πλέον δεν ξέρω τί μετράνε,
με κλειστά τα παντζούρια βλέπω μόνο νύχτα,
όλα είναι καλυμμένα με σκοτάδι.

Πάλι θα με πάρει ο ύπνος στον καναπέ
καθώς επιθεωρώ τις ιστορίες που περιμένουνε
στοιχημένες στα ράφια της μνήμης,
φορώντας τα λαμπερά τους χρώματα,
έτοιμες να εντυπωσιάσουν και να αποκαλύψουν αλήθειες.

Σκόνη στα έπιπλα, σκόνη και πάνω μου.
Ξεχάστηκαν και τα αστεία που φτιάχτηκαν γα σένα,
αυτά τα μικρά και ανόητα σουρεαλιστικά παιχνίδια
που μόνο εμείς μπορούσαμε να αποκωδικοποιήσουμε.

Δε θα με ξαναδείς να στέκομαι στην πόρτα με λαχτάρα.
Δε θα σε ξανακούσω να μιλάς σαν ξεβιδωμένο καρτούν.

Κάπου διάβασα πως όλα τα ωραία πράγματα πάντα τελειώνουν.
Παρακάτω όμως, έλεγε πως τα πολύ ωραία δεν έχουν τέλος...

Γιατί μ'αφήνεις να γράφω θρήνους,
ενώ αυτό που πραγματικά θέλω είναι να γράφω ύμνους;



#αλέΞανΔρος προδΡόμου

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

in vino veritas #7


-"ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται"
-"το ψέμμα βγάζει λουλούδια, ποτέ καρπούς"
-"ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο"

υπάρχουν πολλές παροιμίες, πολλή λαϊκή σοφία που διαμορφώθηκε με το πέρασμα του χρόνου, με αλλεπάλληλα πειράματα δοκιμής και σφάλματος. η εμπειρία ξεχασμένων προγόνων το επιβεβαιώνει. σαν παιδί -που αμφισβητεί τα πάντα- νόμιζα ότι ήμουν πολύ εξυπνότερος από όλους αυτούς, μέχρι που πλήρωσα τα λάθη μου για να μάθω ότι όντως τα ψέμματα δεν βγάζουν πουθενά.

είναι ένας τοίχος σε μια σιδηροδρομική γραμμή, άπαξ και πάρεις αυτή την διαδρομή θα έχεις δύο, ίσως τρεις διασταυρώσεις για να αλλάξεις πορεία. τρεις ευκαιρίες να σταματήσεις τον πόνο που θα προκαλέσεις σε σενα και σε άλλους. δείξε μου έναν ουρανοξύστη που χτίστηκε με ψέμματα στα θεμέλια του και θα σου πω πότε θα πέσει. πως είναι δυνατόν κάτι που συντηρείται με ψέμματα να αξίζει να ζήσει; δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχει ευγενής σκοπός που να αγιάζει το μέσο, αν κάποια κατάσταση δεν αντέχει την αλήθεια, ας καταρρεύσει. οτιδήποτε έχει υγιείς ρίζες και είναι ειλικρινές, θα μπορέσει να αντέξει πικρές αλήθειες. λίγος πόνος είναι προτιμότερος από πολύ πόνο.
να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους. γιατί αν λερωθεί μια φορά το όνομα σου με ψέμματα, δύσκολα καθαρίζει ("Ο ψεύτης δεν πιστεύεται κι όταν αλήθεια λέει").
Βίβα!


(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

in vino veritas #6


Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που έχει αρχή και δύναται να μην έχει τέλος. Η αγάπη δεν γεννιέται για να πεθάνει. Είναι οι άνθρωποι που την σκοτώνουν. Είτε με την αδιαφορία τους, είτε με τον εγωισμό τους, είτε με την ανικανότητα τους να την θρέψουν. Τα αυτοκαταστροφικά τους ένστικτα κερδίζουν πάντα και το πρώτο θύμα εξ'ορισμού είναι η αγάπη. Το επόμενο είναι ο εαυτός τους.

Μη ρωτάς για μένα, εγώ είμαι απ' αλλού.
Νόμιζα ότι ήσουν και εσύ, όμως μετά πρόσεξα το αιματοβαμμένο μαχαίρι στο χέρι σου. Δεν πειράζει, θα την περιποιηθώ την Αγάπη αυτή, θα γίνω αιμοδότης της ώσπου να μην μείνει κόκκινη στάλα, μηδέ για κείνη, μηδέ για μένα...

(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)


Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

scrapbook XLVII

10/6/13
take 1.1


EXPLODE

Κάθε δευτερόλεπτο μακριά σου 
κυλά σαν σαδιστικό ξυράφι στο δέρμα μου,
και οι σφυγμοί μου αγγίζουν επικίνδυνες κορυφές
όταν λέω το όνομα σου,
και μικροί ανεμοστρόβιλοι μου κλέβουν την βαρύτητα
σαν συλλογιστώ το σώμα σου.


Θυμάμαι το πρώτο σκίρτημα
και το πρώτο φιλί
και το πρώτο δώσιμο
της προηγούμενης ζωής μου,
μα η τωρινή πλέον σου ανήκει.


Μην αργείς, γιατί θέλω να γίνω πάλι παιδί
και να ξαναμάθω τα πάντα στο πλάι σου.

Θέλω να βγω και να φωνάξω στον κόσμο ότι σ'αγαπάω.
Ένα σμάρι χελιδόνια φτερουγίζουν ανυπόμονα μέσα μου,
κι είναι κρίμα να τα κρατώ αιχμάλωτα...




Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

my scrapbook -- 46th page

14.12.12
take 1

Γίνανε φυλακές οι αγκαλιές
και τα φιλιά ρουτίνα.
Με το μυαλό δραπέτευε σε άλλη γη 
κι ήταν μόνο τότε που ζεσταινόταν η καρδιά.
Και κάθε μέρα που περνούσε,
δεν ήξερε αν το μαρτύριο της το άξιζε ή όχι.
Αθώα τα θύματα, ένοχοι οι θύτες; όχι, όχι πάντα.
Ένοχος είναι όποιος δεν διεκδικεί την αγάπη
 κάθε δευτερόλεπτο...



#αλέξανδρος προδρόμου#

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

from my scrapbook /forty-five

28-31/5/13
take 2.0

ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Σε αυτή την υδρόγειο δεν χωράμε εμείς αγάπη μου.
Τα πασαπόρτια και τα θεμέλια σπιτιών δεν μπορούν να μας φυλακίσουν.
Στην αεικίνητη θάλασσα θα αφεθούμε,
στα μεθυσμένα κύματα που οδηγούν σε θάνατους μοιραίους,
και καθώς προσπερνάμε βράχια κοφτερά και ρουφήχτρες,
θα γελάμε πιό ηχηρά από νηστικούς γύπες.
Και δε θα μετανιώσουμε για τίποτα που θα ανήκει στο Παρελθόν,
ακόμα και όταν φτάσουμε στην Άκρη της Γης 
και τα νερά θα χάνονται στο Σύμπαν,
και αρχίσει η ατέλειωτη αιώρηση στο Τίποτα.
Βάστα το χέρι μου σφιχτά και μη το ξαναφήσεις.
Γίνε η Πατρίδα μου, κι εγώ θα σ'αφήσω να ζήσεις στην καρδιά μου.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

scRaPboOk///44///

20/5/12-15/4/13
take 2.5

GOTHAM CITY

He lives in the night 'cause he's afraid of Life.

He lives in the night 'cause he's hiding from his Saviour.
He is seeking refuge in silence.
He embarks on long walks in the parks and the streets when people are being mesmerized in front of their TV sets by late night shows. 
He is looking for answers in the Shadows of the quiet ruins.
It's nice to have an entire city hug you when noone else does. It's a relief and a poor substitute for Love.
With his earphones on, he starts another quest.
Into the Black he goes...


Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

always a duet



music is harmony, one of mother nature's children
music is rhythm, a repetition of movement that pleases the senses
music is feelings being communicated from one person to another
music is a safe place, an embrace
music requires the use of your fingers or your lips
music can be violent, sensual or tender

you don't need instruments to play music, just another body that suits yours. and don't be discouraged by failure, everyone makes mistakes in the beginning...


Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

scrap.book_43.txt

10/1/13
take 1.2

ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ



αγάπη, να ανατινάζει τις καρδιές


αγάπη, να ρέει από τα λακάκκια στη βάση του λαιμού σου,
 μέλι σκέτο

αγάπη, να σε μυρίζω
και να μην έχεις φύγει από το κρεβάτι

αγάπη, τα βράδια με τζην ξεβαμμένα και δάχτυλα πλεγμένα 
στα μπιλιαρδάδικα

αγάπη, το πιοτό σου να είναι πάντα πιό γλυκό
και το φαΐ σου να στο ταΐζω εγώ

αγάπη, να θυμάσαι τα όνειρα μου
και εγώ να ξεχνάω τα λάθη σου
(ή και ανάποδα)

αγάπη, δίχως χρώμα,
δίχως τέλος...