29/10/2013
take 1.1
για όσους βρίσκουν τον εαυτό τους
κολλημένο στα άκρα.
Αυτούς που κάποιες φορές με εξαντλητική σπουδή
σκύβουν πάνω από την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια
και τις υπόλοιπες αδιαφορούν
ακόμα και για την αναπνοή τους.
Είναι δύσκολη η ισορροπία
όταν η συντροφιά σου είναι
οι κενές μποτίλιες του κρασιού στο πάτωμα
ή όταν τρέχεις, μυρμηγκάκι εσύ, να σώσεις
τον κόσμο από την κατρακύλα ενός βράχου.
Είναι δύσκολο να μάθεις πότε να κάνεις πίσω,
είναι επώδυνο να βάλεις χαλινάρια στον εγωισμό σου,
μόνο οι τρελλοί δε φοβούνται τα θηρία.
Σα να βουτάς σε μαύρη θάλασσα δίχως φακό,
τέτοιος είναι ο τρόμος σου.
Κάποτε όμως, αν επιμείνεις πολύ,
μαθαίνεις ποιες ενοχές δεν είναι φανταστικές,
ποια λάθη μπορείς να αγκαλιάσεις,
πότε να αφήνεσαι νωχελικά στον απογευματινό ήλιο.
Και εκεί βιώνεις την πιο όμορφη ζεστασιά,
που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει...
:) θα συμφωνήσω
ΑπάντησηΔιαγραφήσημαιοφόρο θα σε βάλουμε εσένα. χχχ
Διαγραφήα.