in vino veritas #8

έρχεται η φωτιά και φυσάει. και ο πιο ηλίθιος μπορεί να δει ότι το πύρινο μέτωπο κατευθύνεται πάνω σου. και εσύ, κάνεις την κίνηση ματ: χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν καλό πτηνό που είσαι. στρουθοκαμηλιάζεις. "η φωτιά θα σβηστεί μόνη της. εδώ είμαι ασφαλής". ναι, βέβαια. πάντα είχες ένα θέμα με την ευθύνη σου, πάντα αγνοούσες τις συνέπειες των πράξεων σου στους άλλους, όσο εσύ την έβγαζες "καθαρή" τίποτε άλλο δεν είχε σημασία. 

ο μόνος τρόπος να σωθείς είναι να βρίσκεσαι δίπλα στο στρουμφοχωριό, οπότε τα στρουμφάκια θα σπεύσουν να σβήσουν την πυρκαγιά (για να σώσουν τους εαυτούς τους, το χωριό τους και το βιος τους) και όταν ξεθάψεις το κεφάλι σου από το έδαφος, θα είναι όλα ασφαλή και πάλι. η τεχνική σου θα έχει δουλέψει άριστα μέσα στο μυαλό σου. σώθηκες χάρη στο μεγάλο κόλπο σου. όμως, δε θα υπάρχουν πάντα στρουμφάκια να δουλεύουν για σένα. η κατά λάθος επιβίωση έχει τα όρια της, να το ξέρεις. οπότε ή θα αναλάβεις χρέη πυροσβέστη την επόμενη φορά, ή θα γλεντήσουν την σάρκα σου οι επιζώντες αφού γίνεις φλαμπέ.

κάποιος θυσιάζεται για να μπορέσεις να ξεθάψεις το μικρό σου κεφαλάκι και εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι. αυτά τα ψεμματάκια σε βοηθάνε για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για λίγο. μετά όμως; όταν η αλήθεια γίνεται ένας ελέφαντας που ασφυκτιά στο δωμάτιο, εσύ θα επιμένεις να τον αγνοείς; μακρυπρόθεσμα, έχεις χάσει τα πάντα και το ξέρεις.

μου φέρθηκες σα να'μουν το κορόϊδο, ξέρεις κάτι όμως;

καλύτερα μαλάκας παρά ψεύτης.

(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)