Hymn

14-15/8/2013

Είναι μικροί θρίαμβοι τα βυζιά σου.
Είναι όνειρα φαντάρου στην 14η μέρα πολιορκίας του Βερολίνου.
Είναι ελαστικά, απαλά, ζωηρά και στητά.
Χωράνε σχεδόν ολόκληρα στην χούφτα μου,
και περισσεύει τόσο, όσο χρειάζεται για να τα αποκαλώ "ιδανικά".
Μικροί ημισφαιρικοί λόφοι που ένας σαδιστής θεός σχεδίασε
να έχουν τις αναλογίες του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού των Αρχαίων Ελλήνων
(ξέρεις τώρα, χρυσές τομές, κανόνες τρίτων και τα ρέστα).
Αλησμόνητα, το δίχως άλλο.
Τα λατρεύω τα στήθη σου.
Μπορώ να τα προσκυνώ όλη μέρα
και να τα δοξάζω όλη νύχτα.
Μπορώ να τα φιλάω, να τα γλείφω, να τα δαγκώνω,
να τα αλυσοδένω, να τα χύνω...
Όποιος έχει ένα τέτοιο ζευγάρι για προσκεφάλι δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.
Το μόνο πράγμα καλύτερο από αυτά, είναι να με κοιτάς με απόγνωση
με εκείνα τα μάτια σου.
Ή απλά, να τα κοιτάω εγώ και να ζαλίζομαι.
Να αισθάνομαι σαν τον James Stewart στο Vertigo.
Έχεις χάσει ποτέ τη γη κάτω από τα πόδια σου;
Δοκίμασε να κοιτάξεις τα μάτια σου στον καθρέφτη.
Ή στα μάτια μου...
Ναι, αυτό είναι το μόνο καλύτερο από τα στήθη σου.
Ή μάλλον όχι, υπάρχει κάτι ακόμα.
Εκείνη η σιχαμένη μαλακή μάζα μέσα στο κρανίο σου.
Η γεννήτρια των πιο πρόστυχων φαντασιώσεων,
η αποθήκη των πιο περίεργων γνώσεων,
ο μόνος πομπός που η συχνότητα του ταιριάζει με τον δέκτη του τρίτου μου ματιού.
Όσο κοιμάσαι, κάθομαι για ώρες και σκανάρω τις σκέψεις και τα όνειρα σου,
φυσάω στα πανιά και μόλις τα κατάρτια αρχίζουν να τρίζουνε, πηδάω και πιάνομαι από τον κάβο που χορεύει στο κενό χωρίς μοτίβο.
Και όταν ξυπνάς, ξέρεις.
Θυμάσαι την ένωση μας και τι επακολούθησε σε κείνες τις άγριες θάλασσες.
Με κοιτάς με εκείνα τα μάτια και γραπώνω τα βυζιά σου...
Βέβαια, καμμιά φορά μου ψιθυρίζεις ότι μ'αγαπάς,
γίνομαι το έμβρυο σου
και σταματώ να θυμάμαι ποιος είμαι, τι είπα, τι μ'αρέσει...