scrap.book_48_

26/6-10/8 2013

take 2

Βλέπω την διαρκή προσπάθεια
που κάνει το βλέμμα σου να με αποφύγει
και κουρελιάζεται η καρδιά μου.
Ψάχνω λόγους να φταίω,
περπατάω στο δρόμο και επιβιώνω από τύχη.

Τα χαρτάκια στο ημερολόγιο πλέον δεν ξέρω τί μετράνε,
με κλειστά τα παντζούρια βλέπω μόνο νύχτα,
όλα είναι καλυμμένα με σκοτάδι.

Πάλι θα με πάρει ο ύπνος στον καναπέ
καθώς επιθεωρώ τις ιστορίες που περιμένουνε
στοιχημένες στα ράφια της μνήμης,
φορώντας τα λαμπερά τους χρώματα,
έτοιμες να εντυπωσιάσουν και να αποκαλύψουν αλήθειες.

Σκόνη στα έπιπλα, σκόνη και πάνω μου.
Ξεχάστηκαν και τα αστεία που φτιάχτηκαν γα σένα,
αυτά τα μικρά και ανόητα σουρεαλιστικά παιχνίδια
που μόνο εμείς μπορούσαμε να αποκωδικοποιήσουμε.

Δε θα με ξαναδείς να στέκομαι στην πόρτα με λαχτάρα.
Δε θα σε ξανακούσω να μιλάς σαν ξεβιδωμένο καρτούν.

Κάπου διάβασα πως όλα τα ωραία πράγματα πάντα τελειώνουν.
Παρακάτω όμως, έλεγε πως τα πολύ ωραία δεν έχουν τέλος...

Γιατί μ'αφήνεις να γράφω θρήνους,
ενώ αυτό που πραγματικά θέλω είναι να γράφω ύμνους;

#αλέΞανΔρος προδΡόμου