my_scrapbook_39

27-28/6/2012

take 2

///ΘΥΣΙΑ///

Δεν ξέρω από ποιον πλανήτη είσαι,

αλλά σε θέλω.

Γυμνή και Ακτινοβολούσα,
Υγρή και Μεταξένια,
Ανήθικη και Ντροπαλή,

σε θέλω.

Είσαι Φωτιά και Θάλασσα,

σε φοβάμαι και σε αναζητώ.

Κάθε πυρωμένο άγγιγμα σου
αφήνει σημάδι στη σάρκα μου,
μα συνεχίζω να αιωρούμαι

στην διάφανη αγκαλιά σου.

Είσαι Παρελθόν και Μέλλον
αδιαίρετα ενωμένα,
(άχρονη) φεύγεις από κοντά μου
μόνο και μόνο για να επιστρέψεις.


Είσαι όσα δεν τόλμησα ποτέ να ζητήσω από την Μοίρα.
Είσαι Γεύση και Αφή μαζί,
μια αίσθηση που κανείς άλλος
δεν δύναται να καταλάβει.


Πόσες ζωές αξίζει να θυσιαστούν στα πόδια σου
ακόμα δεν το έμαθα.

Θα μάθω όμως...

-αλέξανδρος προδρόμου-

in vino veritas #3

πάντα υπάρχει η επιλογή και το ξέρεις. απλά, συνήθως οι εναλλακτικές είναι επώδυνες, κουραστικές ή απαιτούν θυσίες από μέρους σου. κι έτσι, τις περισσότερες φορές θα Υποκριθείς πως δεν υπάρχουν και ότι ήσουν αναγκασμένος να κάνεις αυτό που έκανες, σα να ήτανε μονόδρομος. θα μετατραπείς σε ανεύθυνο ανθρωπάκι και όλοι θα σε κουμαντάρουν όπως γουστάρουν. και σε κάθε βήμα θα ξεπουλάς λίγη από την ελευθερία σου.


όμως πάντα υπάρχει η επιλογή. μπορώ να βάλω φωτιά σε ό,τι με καίει, σε ό,τι μου τρώει την ψυχή (που λέει και ο ποιητής) αλλά ξέρεις κάτι; ίσως Αγαπώ περισσότερο αυτό που με καίει. επιλέγω λοιπόν να το αφήσω να με κάψει γιατί την εναλλακτική δε την γουστάρω. δε θα με ακούσεις να παραπονιέμαι όμως, αφού η απόφαση δική μου θα είναι.


και τις φορές που θα διαλέξεις την ευκολία σου, μη ξεφτιλιστείς, μην πεις πως "δεν είχες επιλογή". να παραδεχτείς πως το έκανες γιατί ήταν Πικρό το άλλο το ποτήρι, ήταν δύσβατο και ανηφορικό το άλλο μονοπάτι και έτσι επέλεξες την βολή σου πουλώντας λίγη από την ελευθερία σου. δεν πειράζει, Άνθρωποι είμαστε. αλλά μην πεις πως δεν είχες άλλη επιλογή!


και όταν θα περπατάς σκυφτός, με χαλκάδες στα χέρια και με μια κοντή αλυσίδα στα πόδια, μην αναρωτηθείς πως κατάντησες Εσύ έτσι...




(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

in vino veritas #2

Να τα παρατήσεις όλα και να πας στη μικρή σου εξορία. χωρίς αγάπη και πολιτισμό. να κρατάς την ζωή στα χέρια σου και να παλεύεις κάθε μέρα. να έχεις την ευθύνη του οργώματος, της σποράς, του ποτίσματος. να αρμέγεις και να ταΐζεις. να μισήσεις τον ήλιο τον καυτό και να ξεχάσεις τον Ελύτη. 
και τα βράδια να ονειρεύεσαι Εκείνη, το φάντασμα που δεν μπορείς να αγγίξεις. η υπόσχεση που της έδωσες ζυγίζει πιο πολύ από την καρδιά σου. και καρτεράς να σωθούνε τα δάκρυα κάποια στιγμή...


Μέσα στην έρημο της μετριότητας πως αντέχεις μωρέ; Παράτα τα ή κόψε το κόκκινο νήμα!




(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

-last chance-

it wasn't sex she was looking for, it was connection. we already knew we had met in a past life or something. we didn't really have to talk, we just gazed into each other's eyes and got undressed quietly. she only left her fishnet stockings on. we lay on the small bed, i covered her with my body and she used my hands as a pillow. i kissed her and started singing a lullaby. it was the last night on earth and i had finally found her...

sick of it

he grabbed that ancient solar charger he had found in the attic and left the city. he got rid of his tracking chip and started walking towards the forest. soon enough he had found the place he had noticed in the satellite mapping service. the ideal spot, providing shelter and solitude. his only interaction would be with the wildlife out there. he had nothing to worry about, no predator could chew his metal body and no other city robot could reach him, due to the battery-life limitations. portable chargers were obsolete and forgoten by all of the city's population. it wouldn't be long since he would be considered a member of the life in the woods, a crusoe by choice.

image by Goro Fujita

from my scrapbook /thirty-eight

7/6/12

Ζωγράφιζε παντού καρδούλες.

Του λέγανε πως έχει άσχημη καρδιά

και εκείνος προσπαθούσε με αυτό τον τρόπο

να την ομορφύνει.

Ύστερα, ο κόσμος έλεγε πως του σάλεψε

και δεν τον πολυπλησιάζανε.

Μα εκείνος συνέχισε να ζωγραφίζει απλά καρδούλες.

[...]

Κάποια μέρα η δική του σταμάτησε

κι έμειναν μόνο οι ζωγραφιές

με ένα όνομα από κάτω...

*αλέξανδρος προδρόμου*