Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

penumbra


we are both moving slow, real slow, in the speed rocks melt into shape. we are redefining the notion of "slow-motion". tonight is the longest night of the world, we have stretched the fabric of time and we shall continue to do so for one and only reason: lust! the penumbra in the bedroom provides us with the perfect setting. we can see each other, but we can lose each other too. we don't lose touch, we interchange. each new position becomes instantly your favourite. you like looking yourself in the mirror and you like seeing yourself in my eyes, but your all-time high is hearing me describe how you look like through my eyes.
against the wall, being choked, tender back lying on the hardwood, feet reaching for the ceiling, respiration, tied and begging, not allowed to scream, not allowed to cum, asking for more, a hurricane that breaks our bed, and there we are again on the soft mattress, moving ever so slow and my fingers wiping your tears. soft-spoken commands and moanings are heard as whispers.
every night is the longest one; we have created the land where the night lasts twelve months per year and we are not leaving it.

love is not a four-letter word; it's ten fingers being held as tight as if your life would end were they to part.



Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

from my scrapbook /fifty-three

18.11.2013
take1.1

ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΕΝΟΣ ΡΟΜΠΟΤ ΠΟΥ ΤΡΙΠΑΡΕΙ

Είναι μια σκέψη που με τρομάζει
και με θλίβει ταυτόχρονα.
Είναι αυτό που με κάνει 
να χύνω δάκρυα ασυγκράτητα
και ίσως ο λόγος που ζητούσα
να με καταλάβεις, ο λόγος που
ικέτευα να με σφίξεις στο σώμα σου.

Φοβάμαι τη μέρα που η αρρώστια
θα αρχίσει να μου κλέβει τα λογικά 
και τις μνήμες,
Φοβάμαι τη μέρα που το αίμα θα παγώσει
και τα παράθυρα αυτά του νου θα σφαλίσουν.
Και σαν το φως που γλιστρά από τις γρίλιες
το τελευταίο πράγμα που θα μείνει να φωτίζεται
θα είναι εκείνο το ασπρόμαυρο replay.

Και με την ύστατη ανάσα 
θα πω τη λέξη "______", το δικό μου "Rosebud"
όμως κανείς δε θα ξέρει τι σημαίνει.
Γιατί δε θα'σαι εκεί,
εσύ που με ένοιωθες μέσα σου,
δε θα μ'ακούσεις να το λέω.

Εσύ που δεν γνώρισες εκείνο τον ευθυτενή άντρα,
εσύ που δεν κοίταξες μέσα σε εκείνη την μαγική βιτρίνα,
εσύ που δεν ράγισες από τα λόγια εκείνου του παιδιού,
εσύ που μ'αγάπησες...

Και εκείνες οι πυρκαγιές
που ακόμα καίνε στα στήθη
θα μείνουν κρυμμένες και παγωμένες
να σε περιμένουν,

αρχαία κούτσουρα, άχρηστα,
κούφια,
άχρηστα.


Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

scrapbook LII

16-18/11/13
take 1.5

ETERNAL DILEMMAS

The saddest sight I've ever witnessed
Was a big tall filthy bum
With dark glasses and a white cane
Losing his balance in every second step.

When i looked down at his feet

I saw a brown trail starting 5 meters behind him.
Mashed feces were stuck under his left shoe
Making it dangerously slippery.
He didn't know why,
He couldn't see where he was going.

He stank awfully

And people were rushing past him.
I stood there, before him, mesmerized.
The big man was walking in baby steps
Trying to maintain his balance.

Noone could help him,

Noone even wanted to.

And i just stood there.

I watched his white cane going up and down
In front of him, hitting the tiles gently,
I watched the despair shaping on his mouth.

My friend grabbed my shoulder and tugged me

"Hey, where are we going for lunch,
McDonald's or Hut?"
I turned to him
And answered:
"McDonald's"

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

scrapbook series/ episode 51

12/11/13 
take 1,1

Εκείνο το αγόρι
με τα σχιστά, γαλάζια μάτια
που έρχεται με ματωμένα
γόνατα
και ένα πελώριο χαμόγελο
-σα να μη συνέβη τίποτε-
και σου τραβάει την φούστα
για να του δώσεις
σημασία (λες και δε θα το'κανες)
και ένα σου φιλί ακόμα,
καθώς του βάζεις την γάζα

Εκείνο το αγόρι
που κάθε βράδυ μου ζητάει
να το πετάξω ψηλά
για να αγγίξει τ'αστέρια
κι ακόμα πιο ψηλά
κι ακόμα πιο ψηλά
και μετά το σκεπάζω
στο κρεβάτι του
και αμέσως το παίρνει ο ύπνος
(ξέρουμε σε ποιον έμοιασε)

Εκείνο το αγόρι,
που το αγαπάς
περισσότερο από μένα
και κάθε ξημέρωμα
η έννοια σου είναι να του φτιάξεις πρωινό
και μετά να ανασάνεις,


Το λένε Νικόλα



στα όνειρα μου.




*αλέΞανδρος προΔρόμου*


Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

scRaPboOk///50///

29/10/2013
take 1.1

Είναι δύσκολη η ισορροπία
για όσους βρίσκουν τον εαυτό τους
κολλημένο στα άκρα.
Αυτούς που κάποιες φορές με εξαντλητική σπουδή
σκύβουν πάνω από την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια
και τις υπόλοιπες αδιαφορούν
ακόμα και για την αναπνοή τους.

Είναι δύσκολη η ισορροπία
όταν η συντροφιά σου είναι
οι κενές μποτίλιες του κρασιού στο πάτωμα
ή όταν τρέχεις, μυρμηγκάκι εσύ, να σώσεις
τον κόσμο από την κατρακύλα ενός βράχου.

Είναι δύσκολο να μάθεις πότε να κάνεις πίσω,
είναι επώδυνο να βάλεις χαλινάρια στον εγωισμό σου,
μόνο οι τρελλοί δε φοβούνται τα θηρία.
Σα να βουτάς σε μαύρη θάλασσα δίχως φακό,
τέτοιος είναι ο τρόμος σου.

Κάποτε όμως, αν επιμείνεις πολύ,
μαθαίνεις ποιες ενοχές δεν είναι φανταστικές,
ποια λάθη μπορείς να αγκαλιάσεις,
πότε να αφήνεσαι νωχελικά στον απογευματινό ήλιο.
Και εκεί βιώνεις την πιο όμορφη ζεστασιά,
που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει...