in vino veritas #7

-"ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται"
-"το ψέμμα βγάζει λουλούδια, ποτέ καρπούς"
-"ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο"

υπάρχουν πολλές παροιμίες, πολλή λαϊκή σοφία που διαμορφώθηκε με το πέρασμα του χρόνου, με αλλεπάλληλα πειράματα δοκιμής και σφάλματος. η εμπειρία ξεχασμένων προγόνων το επιβεβαιώνει. σαν παιδί -που αμφισβητεί τα πάντα- νόμιζα ότι ήμουν πολύ εξυπνότερος από όλους αυτούς, μέχρι που πλήρωσα τα λάθη μου για να μάθω ότι όντως τα ψέμματα δεν βγάζουν πουθενά.
είναι ένας τοίχος σε μια σιδηροδρομική γραμμή, άπαξ και πάρεις αυτή την διαδρομή θα έχεις δύο, ίσως τρεις διασταυρώσεις για να αλλάξεις πορεία. τρεις ευκαιρίες να σταματήσεις τον πόνο που θα προκαλέσεις σε σενα και σε άλλους. δείξε μου έναν ουρανοξύστη που χτίστηκε με ψέμματα στα θεμέλια του και θα σου πω πότε θα πέσει. πως είναι δυνατόν κάτι που συντηρείται με ψέμματα να αξίζει να ζήσει; δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχει ευγενής σκοπός που να αγιάζει το μέσο, αν κάποια κατάσταση δεν αντέχει την αλήθεια, ας καταρρεύσει. οτιδήποτε έχει υγιείς ρίζες και είναι ειλικρινές, θα μπορέσει να αντέξει πικρές αλήθειες. λίγος πόνος είναι προτιμότερος από πολύ πόνο.
να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους. γιατί αν λερωθεί μια φορά το όνομα σου με ψέμματα, δύσκολα καθαρίζει ("Ο ψεύτης δεν πιστεύεται κι όταν αλήθεια λέει").
Βίβα!

(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

in vino veritas #6

Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που έχει αρχή και δύναται να μην έχει τέλος. Η αγάπη δεν γεννιέται για να πεθάνει. Είναι οι άνθρωποι που την σκοτώνουν. Είτε με την αδιαφορία τους, είτε με τον εγωισμό τους, είτε με την ανικανότητα τους να την θρέψουν. Τα αυτοκαταστροφικά τους ένστικτα κερδίζουν πάντα και το πρώτο θύμα εξ'ορισμού είναι η αγάπη. Το επόμενο είναι ο εαυτός τους.
Μη ρωτάς για μένα, εγώ είμαι απ' αλλού.
Νόμιζα ότι ήσουν και εσύ, όμως μετά πρόσεξα το αιματοβαμμένο μαχαίρι στο χέρι σου. Δεν πειράζει, θα την περιποιηθώ την Αγάπη αυτή, θα γίνω αιμοδότης της ώσπου να μην μείνει κόκκινη στάλα, μηδέ για κείνη, μηδέ για μένα...

(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

scrapbook XLVII

10/6/13
take 1.1

EXPLODE

Κάθε δευτερόλεπτο μακριά σου 
κυλά σαν σαδιστικό ξυράφι στο δέρμα μου,
και οι σφυγμοί μου αγγίζουν επικίνδυνες κορυφές
όταν λέω το όνομα σου,
και μικροί ανεμοστρόβιλοι μου κλέβουν την βαρύτητα
σαν συλλογιστώ το σώμα σου.

Θυμάμαι το πρώτο σκίρτημα

και το πρώτο φιλί

και το πρώτο δώσιμο

της προηγούμενης ζωής μου,

μα η τωρινή πλέον σου ανήκει.

Μην αργείς, γιατί θέλω να γίνω πάλι παιδί

και να ξαναμάθω τα πάντα στο πλάι σου.

Θέλω να βγω και να φωνάξω στον κόσμο ότι σ'αγαπάω.
Ένα σμάρι χελιδόνια φτερουγίζουν ανυπόμονα μέσα μου,

κι είναι κρίμα να τα κρατώ αιχμάλωτα...

my scrapbook -- 46th page

14.12.12

take 1

Γίνανε φυλακές οι αγκαλιές

και τα φιλιά ρουτίνα.

Με το μυαλό δραπέτευε σε άλλη γη 

κι ήταν μόνο τότε που ζεσταινόταν η καρδιά.

Και κάθε μέρα που περνούσε,

δεν ήξερε αν το μαρτύριο της το άξιζε ή όχι.

Αθώα τα θύματα, ένοχοι οι θύτες; όχι, όχι πάντα.

Ένοχος είναι όποιος δεν διεκδικεί την αγάπη

 κάθε δευτερόλεπτο...

#αλέξανδρος προδρόμου#

from my scrapbook /forty-five

28-31/5/13

take 2.0

ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Σε αυτή την υδρόγειο δεν χωράμε εμείς αγάπη μου.
Τα πασαπόρτια και τα θεμέλια σπιτιών δεν μπορούν να μας φυλακίσουν.
Στην αεικίνητη θάλασσα θα αφεθούμε,
στα μεθυσμένα κύματα που οδηγούν σε θάνατους μοιραίους,
και καθώς προσπερνάμε βράχια κοφτερά και ρουφήχτρες,
θα γελάμε πιό ηχηρά από νηστικούς γύπες.
Και δε θα μετανιώσουμε για τίποτα που θα ανήκει στο Παρελθόν,
ακόμα και όταν φτάσουμε στην Άκρη της Γης 
και τα νερά θα χάνονται στο Σύμπαν,
και αρχίσει η ατέλειωτη αιώρηση στο Τίποτα.
Βάστα το χέρι μου σφιχτά και μη το ξαναφήσεις.
Γίνε η Πατρίδα μου, κι εγώ θα σ'αφήσω να ζήσεις στην καρδιά μου.