in vino veritas #5

δεν ακούω τίποτα από τα λόγια σου. ειλικρινά, από το ένα αυτί μπαίνουν, από το άλλο βγαίνουν. τις πράξεις σου κοιτάω. αυτές ζυγίζω και κρατάω μέσα μου. 

τα λόγια σου τα υπαγορεύει η λογική και ο εγκέφαλος σου. δεν είμαι και μεγάλος οπαδός τους, ξέρεις. για τις πράξεις ευθύνη έχει η καρδιά, η ίδια σου η ύπαρξη και το καθαρό συναίσθημα. η "πυξίδα" που λέω και εγώ. βασικά φανερώνουν αυτό που πραγματικά θέλεις.

το αστείο είναι ότι άλλα λες και άλλα πράττεις.
μήπως θες μια σφαλιάρα να συνέλθεις;

κάνε μου μια χάρη και κάτσε μπροστά στον καθρέφτη, βρες λίγο χρόνο να βρεις τον εαυτό σου και κατέληξε κάπου...


(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

she is orange

9-10/8/12

take 1,5

πορτοκαλί, σαν το θάνατο της μέρας 
σε ένα περίπατο στην ακροθαλασσιά 
που ποτέ δεν έγινε...

πορτοκαλί, σαν τον τοίχο εκείνο 
που στάθηκες μπροστά του, 
σε ένα ταξίδι που δεν κάναμε μαζί...

πορτοκαλί, σαν τις καραμέλες που έτρωγες 
πριν μου δώσεις φιλί αποχαιρετισμού...

πορτοκαλί, σαν το χρώμα της φωνής σου...

πορτοκαλί, σαν το σεντόνι που έστρωσα για εμάς 
και ποτέ δεν είδες...

πορτοκαλί, σαν την κορδέλα από το σημειωματάριο 
που μιλάει για σένα μόνο...

πορτοκαλί, ανάμεσα στο κίτρινο της χαράς 
και το κόκκινο του πάθους...

πορτοκαλί, το χρώμα που βλέπω 
κάθε μέρα μόλις ξυπνήσω...

πορτοκαλί, εσύ.

in vino veritas #4

Ποιό απ'όλα τα "σ'αγαπώ" που θα ακούσεις θα είναι αληθινό;
Μα, εκείνο που δεν θα απευθύνεται σε σένα!
ΠΑΝΤΑ!


(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

scRaPboOk///41///

16.7.12

take 1.2

Εδώ είμαι, με τις πληγές μου 
ανοιχτές και ακάλυπτες.
Εδώ στέκομαι, 
χωρίς όπλα και κόλπα.
Εδώ, δεμένος σφιχτά 
και με ένα προβολέα
να ρίχνει το φως του
πάνω μου.


Μη με φοβάσαι.
Από μένα δεν κινδυνεύεις.


Τα βλέπω τα ράμματα στο κορμί σου,
τη νοιώθω την ψυχή σου που τρέμει,
εύθραυστη και φρεσκογέννητη.


Τα μάτια σου κοιτούν μα δεν αναγνωρίζουν,
για αυτό και τρομάζουν.
Κλείσε τα και άκου την φωνή μου.

Την θυμάται η καρδιά σου;

scrapbook series/episode forty

8/7/12

2.40-3.10

[1]
Το μόνο φως έρχεται από το χωλ. Δεν άναψες άλλο, δεν πρόλαβες. Σε γδύνει με βιάση και σε πετάει στο κρεβάτι. Πέφτει πάνω σου και ξεκινάει κατευθείαν, χωρίς προκαταρκτικά, χωρίς να μάθει το κορμί σου. Ένα τέταρτο αργότερα τα αγκομαχητά σταματούν. Περιμένεις να ακούσεις το φερμουάρ του  να ανεβαίνει και την εξώπορτα να κλείνει (έτσι σου έμαθαν οι προηγούμενοι πως είναι το σωστό, αυτοί που σου χαρίζανε καθρεφτάκια και χάντρες σα να 'σουνα Ινδιάνος). Τίποτα απ' αυτά δεν ακούγεται, μόνο δυο χέρια σε κλείνουν στην αγκαλιά τους και ένα φιλί αγγίζει τον λαιμό σου. Αποκοιμιέσαι...


[2]
Τα βογγητά σου ακούγονται πιθανόν και στο πάνω διαμέρισμα. Τα σήματα Μορς που στέλνει η κλειτορίδα στον εγκέφαλο πολλαπλασιάζονται σε κάθε επιδέξια κίνηση σου. Ο ιδανικός σου Εραστής ξέρει πολύ καλά πως να σε ικανοποιήσει. Αυτόν ψάχνεις κάθε βράδυ στα μπαράκια. Και σε κάθε υπόσχεση, έρχεται πάντα η απογοήτευση. Και αν δεν βρεις κάποιον να σου γυαλίσει, βολεύεσαι μόνη (όπως απόψε). Καλύτερα...


[3]
Πατάς το -PLAY-. Ξεκινάει ο πολύχρωμος εαυτός μου να σου μιλάει και να χορεύει. Γουστάρεις. Ξεχνάς το παρελθόν. Τελειώνει η Α' πλευρά. Είσαι περίεργη για την Β'. Είναι ασπρόμαυρη. Πατάς το -PLAY- ξανά. "Είσαι σίγουρη;" ρωτάω σα να προειδοποιώ. Μου βγάζεις το πουκάμισο. Ορμάω και σε καθηλώνω στο πάτωμα. Τα βογγητά ακούγονται στο πάνω διαμέρισμα. Δαγκωματιές και πρόστυχες λέξεις παντού. Κορύφωση...


Το πρωί ξυπνάς και κάνεις να σηκωθείς, μα κάτι σε εμποδίζει. 

Είναι το χέρι μου.

%%αλέξαΝδρος προδΡόμου%%