in vino veritas #6

Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που έχει αρχή και δύναται να μην έχει τέλος. Η αγάπη δεν γεννιέται για να πεθάνει. Είναι οι άνθρωποι που την σκοτώνουν. Είτε με την αδιαφορία τους, είτε με τον εγωισμό τους, είτε με την ανικανότητα τους να την θρέψουν. Τα αυτοκαταστροφικά τους ένστικτα κερδίζουν πάντα και το πρώτο θύμα εξ'ορισμού είναι η αγάπη. Το επόμενο είναι ο εαυτός τους.
Μη ρωτάς για μένα, εγώ είμαι απ' αλλού.
Νόμιζα ότι ήσουν και εσύ, όμως μετά πρόσεξα το αιματοβαμμένο μαχαίρι στο χέρι σου. Δεν πειράζει, θα την περιποιηθώ την Αγάπη αυτή, θα γίνω αιμοδότης της ώσπου να μην μείνει κόκκινη στάλα, μηδέ για κείνη, μηδέ για μένα...

(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

scrapbook XLVII

10/6/13
take 1.1

EXPLODE

Κάθε δευτερόλεπτο μακριά σου 
κυλά σαν σαδιστικό ξυράφι στο δέρμα μου,
και οι σφυγμοί μου αγγίζουν επικίνδυνες κορυφές
όταν λέω το όνομα σου,
και μικροί ανεμοστρόβιλοι μου κλέβουν την βαρύτητα
σαν συλλογιστώ το σώμα σου.

Θυμάμαι το πρώτο σκίρτημα

και το πρώτο φιλί

και το πρώτο δώσιμο

της προηγούμενης ζωής μου,

μα η τωρινή πλέον σου ανήκει.

Μην αργείς, γιατί θέλω να γίνω πάλι παιδί

και να ξαναμάθω τα πάντα στο πλάι σου.

Θέλω να βγω και να φωνάξω στον κόσμο ότι σ'αγαπάω.
Ένα σμάρι χελιδόνια φτερουγίζουν ανυπόμονα μέσα μου,

κι είναι κρίμα να τα κρατώ αιχμάλωτα...

my scrapbook -- 46th page

14.12.12

take 1

Γίνανε φυλακές οι αγκαλιές

και τα φιλιά ρουτίνα.

Με το μυαλό δραπέτευε σε άλλη γη 

κι ήταν μόνο τότε που ζεσταινόταν η καρδιά.

Και κάθε μέρα που περνούσε,

δεν ήξερε αν το μαρτύριο της το άξιζε ή όχι.

Αθώα τα θύματα, ένοχοι οι θύτες; όχι, όχι πάντα.

Ένοχος είναι όποιος δεν διεκδικεί την αγάπη

 κάθε δευτερόλεπτο...

#αλέξανδρος προδρόμου#

from my scrapbook /forty-five

28-31/5/13

take 2.0

ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Σε αυτή την υδρόγειο δεν χωράμε εμείς αγάπη μου.
Τα πασαπόρτια και τα θεμέλια σπιτιών δεν μπορούν να μας φυλακίσουν.
Στην αεικίνητη θάλασσα θα αφεθούμε,
στα μεθυσμένα κύματα που οδηγούν σε θάνατους μοιραίους,
και καθώς προσπερνάμε βράχια κοφτερά και ρουφήχτρες,
θα γελάμε πιό ηχηρά από νηστικούς γύπες.
Και δε θα μετανιώσουμε για τίποτα που θα ανήκει στο Παρελθόν,
ακόμα και όταν φτάσουμε στην Άκρη της Γης 
και τα νερά θα χάνονται στο Σύμπαν,
και αρχίσει η ατέλειωτη αιώρηση στο Τίποτα.
Βάστα το χέρι μου σφιχτά και μη το ξαναφήσεις.
Γίνε η Πατρίδα μου, κι εγώ θα σ'αφήσω να ζήσεις στην καρδιά μου.

scRaPboOk///44///

20/5/12-15/4/13

take 2.5

GOTHAM CITY

He lives in the night 'cause he's afraid of Life.
He lives in the night 'cause he's hiding from his Saviour.
He is seeking refuge in silence.
He embarks on long walks in the parks and the streets when people are being mesmerized in front of their TV sets by late night shows. 
He is looking for answers in the Shadows of the quiet ruins.
It's nice to have an entire city hug you when noone else does. It's a relief and a poor substitute for Love.
With his earphones on, he starts another quest.

Into the Black he goes...