my_scrapbook_60

24/7/14

take 1,7

THANK YOU

I am the bottomless pit,
feasting on your garbage and
the bodies of lonely people

I am the darkest void,
keeping your secrets safe and
forgetting the promises you broke

I am the eternal mist,
not distinguishing one soul from the other,
not being worthy of affection

I am the sinkhole of your sewerage,
receiving all your excrements and foul deeds,
receiving only what i deserve - pain

from my scrapbook/fifty-nine

3-7/7/14

take 1.5

CHINASKI'S COPYCAT

The frying pan is in the sink 
for ten days now, full of grease and tears.
There's no need for it to be washed,
nothing's in the house to cook.
Besides, there's no detergent.

I've started reading some
decade-old magazines stacked in my closet,
pretending to live in the time they were published,
a time when there were eggs and butter 
and tomatoes and cheese and tiramisu in the fridge.

I try to recall the taste of chicken but I fail to.
I'd love to listen to some music as well, 
but that's a bit tricky when I got no batteries
or electricity in hand.

But reading the magazines tires me.
To keep my mind occupied
from thinking about (the lack of) food
I got this deck of cards and I play solitaire.
The only setback is that two cards - the two of hearts
and six of diamonds- are missing.
I guess that makes the game a bit hard
(or impossible some might say) to finish.
Hey, who cares? I was a loser since forever, I'm used to that.

But none of these things makes me miserable.
What really crashes my spirit
is not having your red, red mouth
sucking on my cock every night
and every morning
and every afternoon...

scRaPboOk///58///

4/6/14

προσπαθούσε χρόνια να λύσει το αίνιγμα. ήταν μάταιο. ένα στρείδι που φυλούσε την αλήθεια με την ίδια του την ζωή. ένα κορίτσι που είχε δεχτεί τόσα μαχαιρώματα στο κορμί του δεν γινόταν να μην έχει κλειδώσει κάθε πόρτα.
περίμενε. είχε την απάντηση έτοιμη και δεν ήξερε πως να την πει. ίσως αυτό να ήταν το δυσκολότερο κομμάτι του αινίγματος, η εύρεση ανοίγματος.
και μετά από χρόνια, όταν τα κορμιά τους σπάσανε περιμένοντας κάτω από βροχές και καύσωνες και μείνανε μόνο οι ψυχές, χάθηκαν τα τείχη. τότε της είπε, όχι την λύση του γρίφου, αλλά κάτι να διώξει τις τύψεις από πάνω της:

"Δε μου έκλεψες εσύ την ζωή. 

Εγώ στην χάρισα."

scrap.book_57.txt

take 1.1

8/11/13-31/5/14

DELAYED CORRESPONDENCE

I gave my first kiss to you 
while "everybody hurts" was on the radio.
and you did hurt me, eventually.
for you it was only a kiss,
whilst for me it was the end of innocence.
I never quite understood 
how a day could mean so much to a person
and be just another Tuesday to another.
I've been living under your shadow forever
and then some more. 
it took me some time to find out
what the hidden message was. no pain no gain.
and i gained -oh- so much,
till I finally found a girl 
that could understand not the things i said,
but the motivation behind them.
yet, she had some learning of her own to do.
so she hurt me too.
tough luck, I guess...

scrapbook 56

23/2-6/4, 2014

take 1.5

Είμαι κι εγώ
ένας από τους νεκρούς κορμούς του Φλεβάρη
που προσδοκούν την αναγέννηση τους.
Γυμνά τα κλαδιά, πεσμένα τα φύλλα
στο χρώμα της λήθης το σκουληκιασμένο έδαφος
και η κλεψύδρα των υπόγειων νερών
να μετρά αιώνες.

Υπάρχουμε, πέρα από την αδιάφορη ματιά του παρατηρητή
Υπάρχουμε, πέρα από τους θανάτους
των σπουργιτιών της νιότης
Υπάρχουμε, και χωρίς τα τραγούδια του Ομήρου

Είμαι κι εγώ
ένας από αυτούς που θέλουν
να σπάσουν τον κύκλο 
και να πορευτούν σε ανύπαρκτα μονοπάτια.

Επειδή, η μόνη ερώτηση
που αξίζει να απαντηθεί
είναι τούτη: Την αγάπησες;

-ΝΑΙ.

my_scrapbook_55

3-4.4.2014

take 2

Κάποιες φορές ντυνόμασταν φυγάδες

άλλες χανόμασταν στην ομοιομορφία του

Αμερικάνικου Ονείρου

(του '50).

Μέσα από οργιώδη βλάστηση και σιχαμερή ξεραΐλα

τον βρίσκαμε το δρόμο μας εν τέλει.

Όλα ζυμώνονταν σε καθημερινή βάση, όλα αλλάζανε

εκτός από το κρύο και τον πόνο.

Ανεξάρτητοι

Αμόλυντοι

Ανίδεοι.

Ανύπαρκτοι για τους πολλούς, μέχρις ότου το μανίκι αναδιπλωνόταν

και το χρυσό ρόλεξ έκανε την εμφάνιση του.

Ένα τρυκ για να παίξουμε με τους αιώνια θλιμμένους

να τους κάνουμε να κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουνε.

Όχι άλλο πια!

Μας κουράσανε αυτοί οι γλοιώδεις τύποι.

Καιρός να σώσουμε τις φάλαινες.

Πάτα το κόκκινο κουμπί

in vino veritas #9

Είναι σαν αντανακλαστική κίνηση, πρωταρχικά τυπωμένη στο DNA. Όπως όταν ακούγοντας έναν κρότο καλύπτεις με τα χέρια το κεφάλι για να το προστατέψεις. Μαλακισμένο παράδειγμα, αλλά με πιάνεις θαρρώ. Έτσι είναι όταν αντικρύζεις Εκείνη για πρώτη φορά και ο μυστικός αισθητήρας ενεργοποιείται ρίχνοντας την μάσκα. Αυτό το χαλύβδινο προσωπείο που γονείς και εμπειρίες σου το βίδωσαν και το οξυγονοκόλλησαν στα μούτρα ώστε να μην βγαίνει ποτέ. Και εκείνη, αγγίζοντας το μόνο με τον αέρα που βγαίνει από τα χείλη της, το αφαιρεί απαλά και οι άμυνες απενεργοποιούνται.
Μαζί της δεν χρειάζεται να είσαι κάποιος άλλος, κι ούτε αισθάνεσαι φόβο. Μαζί της είσαι αυτός που είσαι προορισμένος να είσαι. Και τότε είναι που μπορεί κάποιος να κατανοήσει πόση μαγεία υπάρχει κρυμμένη μέσα μας. Δεν χρειαζόμαστε παρά μόνο τον κατάλληλο customized καταλύτη.
Η αλλαγή δεν μένει σε αυτό όμως μονάχα. Αναλογίσου λίγο την πορεία που είχες χαραγμένη και τον στόχο σου. Ξεκίνησες από το σημείο Α και πήγαινες στο Β (ή έστω, προς το Β) με μια ευθεία. Σου άρεσε που ήξερες προς τα που οδεύεις, που είχες ένα δεδομένο στόχο. Όλα under control. Όμοια και εκείνη, είχε την δική της διαδρομή χαραγμένη από το Γ στο (προς το) Δ. Ήταν ευχαριστημένη. Και μετά έρχεται η επαφή.
Σε κάθε είδους τέτοια συνάντηση, προκύπτουν δύο περιπτώσεις: είτε ενεργοποιείται ο μυστικός αισθητήρας, είτε όχι. Στην δεύτερη περίπτωση, Ό,τι και να συμβεί μεταξύ σας θα είναι πράξεις των δύο περσόνων που υποδύονται οι μάσκες σας. Στην περίπτωση όμως που ο αληθινός Έρωτας (και όχι η προβολή της Ιδέας του) κάνει επιτέλους την πρεμιέρα του, αφήνοντας και τα δύο άτομα γυμνά και εκτεθιμένα, ένα τυπικό φυσικό φαινόμενο λαμβάνει χώρα: τα δύο σώματα ακολουθούν τους κανόνες της πλαστικής κρούσης. Αυτό έχει αντίκτυπο στις αρχικές τους πορείες. Οι στόχοι Β και Δ πλέον παύουν να υφίστανται. Τα δύο κορμιά μαζί, ως συσσωμάτωμα πλέον, κινούνται προς το άγνωστο Χ, ένα μέρος που βρίσκεται σε αχαρτογράφητη περιοχή, ένα μέρος που καλύπτεται από σκοτάδι.
Μαζί όμως, ο φόβος καταρρίπτεται, το άπιαστο μπορεί να αδραχτεί, τα θηρία φοβούνται εμάς. Τα Β και Δ ήταν ωραία μέρη, όμως το Χ είναι πέρα από κάθε προσδοκία.
Και κάτι τελευταίο: για τον καθέναν από τους δύο, ο στόχος του άλλου μπορεί να ήταν τοξικός, όμως πλέον κανείς τους δεν πηγαίνει εκεί.

Ξέρω ότι το κρύο στο δικό μου Β θα την σκότωνε, όπως και ότι η υδάτινη πολιτεία στο δικό της Δ θα προκαλούσε τον πνιγμό μου. Στο Χ όμως κανείς δε θα κινδυνεύει και θα χρειαστεί να εφεύρουμε μια νέα λέξη για να εκφράσουμε την ευτυχία του "Μαζί".



(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

my scrapbook -- 54th page

18/1/2014

ΜΗ ΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Στην αρχή ούτε που του δίνεις σημασία, 
περνάει απαρατήρητο. 
Σαν μια μικρή, μαύρη κλωστή σε έναν κόκκινο ωκεανό.
Η τροφοδοσία του γίνεται στο σημείο που η ροή του αίματος
περνάει από την ψυχή.
Εκεί γίνεται η παραγωγή του άλλωστε.
Από τα τριχοειδή αγγεία διοχετεύεται
στην παρακείμενη φλέβα
και σύντομα φτάνει στην καρδιά.
Εκεί, κρύβεται στην δεξιά κοιλία
και αφήνει τον χρόνο να κάνει την δουλειά του.
Η συσσώρευση της φαρμακερής ουσίας τελικά φτάνει
σε ένα κρίσιμο σημείο
και η καρδιά παύει να αντλεί τη ζωή.
Όμως το νόημα της είχε ήδη χαθεί
την στιγμή που γεννήθηκε
το μίσος...