in vino veritas #4

Ποιό απ'όλα τα "σ'αγαπώ" που θα ακούσεις θα είναι αληθινό;
Μα, εκείνο που δεν θα απευθύνεται σε σένα!
ΠΑΝΤΑ!


(in vino veritas ή αλλιώς: χαιρετίσματα από την κόλαση του αλέξανδρου προδρόμου)

scRaPboOk///41///

16.7.12

take 1.2

Εδώ είμαι, με τις πληγές μου 
ανοιχτές και ακάλυπτες.
Εδώ στέκομαι, 
χωρίς όπλα και κόλπα.
Εδώ, δεμένος σφιχτά 
και με ένα προβολέα
να ρίχνει το φως του
πάνω μου.


Μη με φοβάσαι.
Από μένα δεν κινδυνεύεις.


Τα βλέπω τα ράμματα στο κορμί σου,
τη νοιώθω την ψυχή σου που τρέμει,
εύθραυστη και φρεσκογέννητη.


Τα μάτια σου κοιτούν μα δεν αναγνωρίζουν,
για αυτό και τρομάζουν.
Κλείσε τα και άκου την φωνή μου.

Την θυμάται η καρδιά σου;

scrapbook series/episode forty

8/7/12

2.40-3.10

[1]
Το μόνο φως έρχεται από το χωλ. Δεν άναψες άλλο, δεν πρόλαβες. Σε γδύνει με βιάση και σε πετάει στο κρεβάτι. Πέφτει πάνω σου και ξεκινάει κατευθείαν, χωρίς προκαταρκτικά, χωρίς να μάθει το κορμί σου. Ένα τέταρτο αργότερα τα αγκομαχητά σταματούν. Περιμένεις να ακούσεις το φερμουάρ του  να ανεβαίνει και την εξώπορτα να κλείνει (έτσι σου έμαθαν οι προηγούμενοι πως είναι το σωστό, αυτοί που σου χαρίζανε καθρεφτάκια και χάντρες σα να 'σουνα Ινδιάνος). Τίποτα απ' αυτά δεν ακούγεται, μόνο δυο χέρια σε κλείνουν στην αγκαλιά τους και ένα φιλί αγγίζει τον λαιμό σου. Αποκοιμιέσαι...


[2]
Τα βογγητά σου ακούγονται πιθανόν και στο πάνω διαμέρισμα. Τα σήματα Μορς που στέλνει η κλειτορίδα στον εγκέφαλο πολλαπλασιάζονται σε κάθε επιδέξια κίνηση σου. Ο ιδανικός σου Εραστής ξέρει πολύ καλά πως να σε ικανοποιήσει. Αυτόν ψάχνεις κάθε βράδυ στα μπαράκια. Και σε κάθε υπόσχεση, έρχεται πάντα η απογοήτευση. Και αν δεν βρεις κάποιον να σου γυαλίσει, βολεύεσαι μόνη (όπως απόψε). Καλύτερα...


[3]
Πατάς το -PLAY-. Ξεκινάει ο πολύχρωμος εαυτός μου να σου μιλάει και να χορεύει. Γουστάρεις. Ξεχνάς το παρελθόν. Τελειώνει η Α' πλευρά. Είσαι περίεργη για την Β'. Είναι ασπρόμαυρη. Πατάς το -PLAY- ξανά. "Είσαι σίγουρη;" ρωτάω σα να προειδοποιώ. Μου βγάζεις το πουκάμισο. Ορμάω και σε καθηλώνω στο πάτωμα. Τα βογγητά ακούγονται στο πάνω διαμέρισμα. Δαγκωματιές και πρόστυχες λέξεις παντού. Κορύφωση...


Το πρωί ξυπνάς και κάνεις να σηκωθείς, μα κάτι σε εμποδίζει. 

Είναι το χέρι μου.

%%αλέξαΝδρος προδΡόμου%%

---attraction---

(version 1)

το λένε χημεία, μα στην ουσία είναι φυσική. είναι ο μαγνητισμός που μας τραβάει προς το άλλο μισό. άλλοτε πιο γρήγορα, άλλοτε πιο αργά, ανάλογα με την ισχύ των μαγνητών και την απόσταση που μας χωρίζει μωρό μου. δεν έχει σημασία αν θα αργήσουμε, να είσαι σίγουρη όμως ότι στο τέλος θα ενωθούμε. οι μαγνητικές δυναμικές γραμμές μας ξεκινάνε από εσένα και καταλήγουν σε μένα σαν μικρά ουράνια τόξα, σαν χορδές χρωματιστές. και το κουβαράκι μας τυλίγουμε ο καθένας με την δική του ταχύτητα.

που και που οι κλωστές σκαλώνουν σε άλλους (περιπλανώμενους σαν εμάς) με τέτοιο τρόπο που νομίζουμε ότι βρήκαμε την άλλη άκρη. όταν όμως κάτι μας τραβήξει από το λιμάνι που πάμε να αράξουμε, διαπιστώνουμε ότι έχουμε λίγο δρόμο ακόμα για να φτάσουμε στην Ιθάκη μας. βγες στην ανοιχτή θάλασσα, άσε τον μαγνήτη να σε τραβήξει, ακολούθα τις μαγνητικές γραμμές και μην αφήνεις την ανάγκη για προστασία να σε παγιδεύσει σε μίζερα λιμάνια.

ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ

(version 2)


- where were you my whole life? i've searched half the world to find you!
- i was looking for you in the other half...
- why didn't you just follow the threads that link us?
- they were tangled in the jungle my love...
- and your heart's compass?
- it was confused...
- i'm sorry. let's put the time of misery in the past where it belongs. now we are one again...
- yes my love, now your red is my red, and my blue is your blue, and your beat is my beat.

*αλέξανδρος προδρόμου*

version 1_7/7/12

version2_3/7/12