Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

scrapbook *seventeen*

27/12/06


///Ghost///


Ενώ εγώ ξαγρυπνούσα 
χαϊδεύοντας την αύρα σου,
μετρώντας τις αναπνοές σου,
εσύ ξύπνησες απότομα...
Σε καθησύχασα από τον εφιάλτη,
σε αγκάλιασα σαν να ήθελα να σε σκοτώσω...


Τώρα, τα όνειρα μου με άφησαν μόνο με τις μνήμες σου.
Σκαλίζω το όνομα σου στο δέρμα μου,
φοβάμαι την ημέρα που θα χαθούν και οι μνήμες.
Προσεύχομαι να μην ωριμάσουν οι λωτοί,
προσπαθώ να εφεύρω χρονομηχανές,
φωτογραφίζω τις φωτογραφίες σου,
σου τραγουδώ...

7 σχόλια:

  1. αλλά μήπως πρέπει να προχωρήσεις?
    μήπως το ωφείλεις στον εαυτό σου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. οκ αυτό μπαίνει αυτόματα στην λίστα με τα αγαπημένα μου, απλά υπέροχο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. once you know who you are, you know what you need too. giving up on people is proof that your choice was wrong at the first place. but when your choice is as right as it could ever be, would you give it up and settle for something less?
    (γιατί γράφουμε στα αγγλικά;)

    α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. well no, then i 'd never give up, and i'd try harded than i would be able to, in order to "regain" that right person/choice..
    (δεν έχω ιδέα !)

    ΑπάντησηΔιαγραφή