my_scrapbook_60

24/7/14

take 1,7

THANK YOU

I am the bottomless pit,
feasting on your garbage and
the bodies of lonely people

I am the darkest void,
keeping your secrets safe and
forgetting the promises you broke

I am the eternal mist,
not distinguishing one soul from the other,
not being worthy of affection

I am the sinkhole of your sewerage,
receiving all your excrements and foul deeds,
receiving only what i deserve - pain

from my scrapbook/fifty-nine

3-7/7/14

take 1.5

CHINASKI'S COPYCAT

The frying pan is in the sink 
for ten days now, full of grease and tears.
There's no need for it to be washed,
nothing's in the house to cook.
Besides, there's no detergent.

I've started reading some
decade-old magazines stacked in my closet,
pretending to live in the time they were published,
a time when there were eggs and butter 
and tomatoes and cheese and tiramisu in the fridge.

I try to recall the taste of chicken but I fail to.
I'd love to listen to some music as well, 
but that's a bit tricky when I got no batteries
or electricity in hand.

But reading the magazines tires me.
To keep my mind occupied
from thinking about (the lack of) food
I got this deck of cards and I play solitaire.
The only setback is that two cards - the two of hearts
and six of diamonds- are missing.
I guess that makes the game a bit hard
(or impossible some might say) to finish.
Hey, who cares? I was a loser since forever, I'm used to that.

But none of these things makes me miserable.
What really crashes my spirit
is not having your red, red mouth
sucking on my cock every night
and every morning
and every afternoon...

scRaPboOk///58///

4/6/14

προσπαθούσε χρόνια να λύσει το αίνιγμα. ήταν μάταιο. ένα στρείδι που φυλούσε την αλήθεια με την ίδια του την ζωή. ένα κορίτσι που είχε δεχτεί τόσα μαχαιρώματα στο κορμί του δεν γινόταν να μην έχει κλειδώσει κάθε πόρτα.
περίμενε. είχε την απάντηση έτοιμη και δεν ήξερε πως να την πει. ίσως αυτό να ήταν το δυσκολότερο κομμάτι του αινίγματος, η εύρεση ανοίγματος.
και μετά από χρόνια, όταν τα κορμιά τους σπάσανε περιμένοντας κάτω από βροχές και καύσωνες και μείνανε μόνο οι ψυχές, χάθηκαν τα τείχη. τότε της είπε, όχι την λύση του γρίφου, αλλά κάτι να διώξει τις τύψεις από πάνω της:

"Δε μου έκλεψες εσύ την ζωή. 

Εγώ στην χάρισα."

scrap.book_57.txt

take 1.1

8/11/13-31/5/14

DELAYED CORRESPONDENCE

I gave my first kiss to you 
while "everybody hurts" was on the radio.
and you did hurt me, eventually.
for you it was only a kiss,
whilst for me it was the end of innocence.
I never quite understood 
how a day could mean so much to a person
and be just another Tuesday to another.
I've been living under your shadow forever
and then some more. 
it took me some time to find out
what the hidden message was. no pain no gain.
and i gained -oh- so much,
till I finally found a girl 
that could understand not the things i said,
but the motivation behind them.
yet, she had some learning of her own to do.
so she hurt me too.
tough luck, I guess...

scrapbook 56

23/2-6/4, 2014

take 1.5

Είμαι κι εγώ
ένας από τους νεκρούς κορμούς του Φλεβάρη
που προσδοκούν την αναγέννηση τους.
Γυμνά τα κλαδιά, πεσμένα τα φύλλα
στο χρώμα της λήθης το σκουληκιασμένο έδαφος
και η κλεψύδρα των υπόγειων νερών
να μετρά αιώνες.

Υπάρχουμε, πέρα από την αδιάφορη ματιά του παρατηρητή
Υπάρχουμε, πέρα από τους θανάτους
των σπουργιτιών της νιότης
Υπάρχουμε, και χωρίς τα τραγούδια του Ομήρου

Είμαι κι εγώ
ένας από αυτούς που θέλουν
να σπάσουν τον κύκλο 
και να πορευτούν σε ανύπαρκτα μονοπάτια.

Επειδή, η μόνη ερώτηση
που αξίζει να απαντηθεί
είναι τούτη: Την αγάπησες;

-ΝΑΙ.