scRaPboOk///26///

2/7/06 13.25

σε ένα χαμένο κομμάτι χαρτί...

Βρήκα τον χρυσό σου μίτο
 ξεχασμένο σε κάτι κουτιά,
 στο έπιπλο της TV.
Τι τρελλά καλοκαίρια μου θύμισε...

scrapbook series/ episode twenty-five

20/12/11 - 22/1/12
take 1

*Whiskey & Holy Ghost*

"Τούτο εστί το αίμα μου..."

Κανείς δε σ' άφησε να ολοκληρώσεις τη φράση σου.

Πέσαν' πάνω σου σαν ζόμπι.

Κάθε χρόνο το ίδιο ακριβώς τροπάρι.

Σε φέρνουν στην Ζωή,

σε Σταυρώνουν και μετά σε εξορίζουν στον Παράδεισο.

Χωρίς να σε ρωτήσουν αν θέλησες Θρόνους και πιστούς.

Ξεχυλίζουν τα πιάτα από εδέσματα,

γεμίζουν από υπερβολή οι κοιλιές

και ο οίνος δεν εφραίνει καρδία,

 αλλά συνοδεύει την λαιμαργία τους.

Τραπέζια που γίνονται στο όνομα σου,

μα κανείς δε σε καλεί,

δε σε φιλεύει.

Περιμένω πότε θα τους κάνεις καμμιά φάρσα,

ή καλύτερα, κανένα χουνέρι...

///αλέξανδρος προδρόμου///

my scrapbook -- 24th page

19-24/1/12

take 1.5

Δεν γράφω για σένα.
Για μένα το κάνω.
Και με ρωτάς αν είμαι επιτηδευμένος.
Σου απαντώ πως είναι βιολογική μου ανάγκη, 
ανακλαστική λειτουργία του οργανισμού μου, τίποτα περισσότερο.
Και σου λέω πως το μόνο που κάνω 
είναι να ξερνάω τ' άντερα μου στο χαρτί.
Και μετά, απλά διαχωρίζω τα πολτοποιημένα, αχώνευτα κομμάτια σε μια σειρά, 
απλά για να καταλάβεις τι έβαλα εντός μου και με πείραξε.


Ήταν η τιραμισού, ήταν το ροκφόρ ή μήπως το πρασσόριζο;

from my scrapbook -XXIII-

8-19 / 1 / 2012

Ο φόβος του λευκού χαρτιού είναι μεγαλύτερος 

και από τον φόβο του θανάτου.

Δεν υπάρχει επόμενη μέρα στον Άδη,

ούτε τα μάτια σου.

Στο λευκό χαρτί πρέπει να ξεπεράσω κάθε φορά

το παρελθόν, τον παλιό εαυτό μου.

Μια ανοδική πορεία που μου επιβάλλω αυταρχικά.

Το παιχνίδι των λέξεων που ίσως οδηγήσει σε μια αλήθεια,

αν και συνήθως βγάζει σε αδιέξοδες ψευδαισθήσεις...

Ανοίγω λεξικά και διαλέγω σπάνιες και περίτεχνες λέξεις,

μια κούφια μεγαλοπρέπεια για να κρύψει την φαυλότητα μου.

Ο φόβος του λευκού χαρτιού πηγάζει από την επίγνωση 

πως όσα γραφθούν θα φτάσουν σε σένα...

Γράφω και μουτζωρώνω, είμαι ανικανοποίητος,

αυτοκαταστροφικός και απεγνωσμένος.

Είμαι έρμαιο των άγνωστων δυνάμεων

που ορίζουν το μονοπάτι της ύπαρξης μου.

Καμμιά φορά όμως, θαρρώ πως ο φόβος του λευκού χαρτιού

είναι να μην έχω λευκό χαρτί.

Miscalculation

He was just roaming the empty land, with no destination to reach or quest to pursue. His nuclear-powered body would last forever. One night he found that strange plant with the glowing hearts near the ruins of Tronallia, the oldest city in the Antarctic continent. He picked a heart from a branch and tried to analyze it. No valid results came out from the analysis. He calculated that it would consist no threat to him, so he placed the heart near the logic circuits, the only place where there was some free space available (reserved for future upgrades). Twenty-four point two hours later, he felt alone...