scrapbook series/episode 6 (part 3)

26/3/05

μαραμένη η καρδιά, κι η αγάπη που ξεχάστηκε;

scrapbook series/episode 6 (part 2)

3/11/06........

μια μέρα θα ανοίξεις τα μάτια, θα περάσεις τον φράχτη και ο άνεμος θα σε δροσίσει. μια μέρα δεν θα υπάρχουν άλλα ψέμματα να ειπωθούν και θα κουρνιάσεις σε μια αγκαλιά χωρίς φόβο...

~ για τον "mega" ~

scrapbook series/episode 6 (part 1)

"i don't have the answers, i am just as curious as you!" =a=

30/7/06_ _ _σκοτάδι/(take 1)

έμαθα να βλέπω με τα χέρια. // να μπορώ να σε γνωρίσω στην σπηλιά που μας έριξαν, σαν παρανόμους.

να ψηλαφώ το πρόσωπο σου και να το ξέρω.

έμαθα να διαβάζω το κορμί σου με το δικό μου.// πάνω στο κουρελιασμένο στρώμα να σε κρατώ σφιχτά.

έμαθα να ζω στο σκοτάδι που με άφησες.// και όλα όσα παράτησες, είναι τώρα δικά μου.

scrapbook 5--an abstract text about cement

"you don't have to read this. but keep searching..."  [a.]

1 δεκεμβρίου 2005

μέσα στην πόλη αρχίζουμε να χάνουμε την όραση μας. μας ενοχλεί, λένε, το γκρίζο. μα το γκρίζο του τσιμέντου είναι. μήπως φταίει το τσιμέντο, το υλικό, κ όχι το χρώμα; κ αν το τσιμέντο ήταν πράσινο θα ήταν πιό όμορφη η ζωή στην πόλη; πιστεύω όχι.

αγαπώ την θάλασσα. ίσως να 'ναι κ ο ανοιχτός ορίζοντας που την συνοδεύει. μπλε, μαύρη, γκρίζα.

άνθρωποι που παράγουν τσιμέντο κ ζούνε μέσα σ'αυτό. κάποιοι είναι μόνοι. όμως δεν φταίει το τσιμέντο για αυτό...

η θάλασσα δεν έχει σχήμα. δεν είναι σαν τα κουτιά μας. κάποιοι κρύψαν την αγάπη στους υπονόμους. δεν μπορεί να βγει έξω, να επιστρέψει. μόνο να χυθεί στη θάλασσα μπορεί. την δική τους αγάπη εννοώ.

όταν τρελλαίνονται  οι σειρήνες, η ελπίδα μου ανάβει. πάντα όμως καταλήγει στο χειρουργικό τραπέζι πετσοκομμένη. θα κλείσω τα μάτια κ θα δω την πόλη μου. δεν είναι γκρίζα τώρα...

a (supposedly) lost piece of paper with some words on it

1 νοεμβρίου, 2003  

(take 1)

 very rough/not worked out at all

ΔΙΑ-ΦΡΑΓΜΑ 

--==--==--==--==--==--==--==--==--==--

ήταν η ομίχλη που, θυμάμαι,

με προετοίμαζε για την αγκαλιά σου μωρό μου.

[talk to me like lovers do...]

τα σχήματα κ τα χρώματα μπερδεύονταν,

έχαναν την γεύση τους.

γέννησαν κάτι που πολλοί είχαν ξεχάσει...

κ ήταν η δική μου περιπλάνηση

που θα τα θύμιζε όλα αυτά, τα ανεξήγητα, πάλι.

κ μαζί θα έπλαθε αναμνήσεις που θα μου ερχόταν στο μυαλό

στον πρώτο τον χωρισμό μου.

μια νύχτα, την πρώτη κρύα νύχτα που είδα επιτέλους

πόσο την χρειάζομαι,

που κατάλαβα ότι μόνο αυτή υπάρχει,

που βρήκα το γιατί μου άρεσε να βλέπω θρίλλερ μαζί της...

[this can't be the end, i'm still loving you]

δεν χρειάστηκε να είναι βροχερή εκείνη η νύχτα.

η μνήμη της ομίχλης ήταν αρκετή.

όλοι οι κώδικες σπάνε κάποτε...