20/11/02, (work in progress)
ένα φεγγάρι ολόκληρο κ μισή καρδιά παίρνω,
τα βάζω σε ένα σώμα κ ανακατεύω δυνατά.
πονάω πολύ. όμως συνεχίζω το ανακάτεμα, αυτό μου λέει η συνταγή.
αυτή που μου δίνουν όλοι, κανόνας απαράβατος για τους ανθρώπους.
να χτυπιέσαι κι όμως να μην πονάς!
να είσαι αναίσθητος, να μην αγαπάς!
όλοι το ίδιο, όλοι άνθρωποι απάνθρωποι.
κ 'γώ πρέπει να διαλέξω: απάνθρωπος ή τίποτα;
πώς να ορίσω το τίποτα καλύτερα;
ένας πλανήτης χωρίς ζωή, τίποτα είναι;
ένας πλανήτης με ζωή, απανθρώπους, σίγουρα είναι τίποτα.
μόνος μου δε θέλω να πονώ. να 'κούω την ψυχή μου να ουρλιάζει... (χωρίς κανόνες εξοντωτικούς)
κ με μισή καρδιά, να ζήσω μπορώ.
φτάνει να βρω κι άλλον ένα ΑΝΘΡΩΠΟ με άλλη μισή... (κι ένα φεγγάρι να μας ενώνει)
